**Αναδημοσίευση από το http://paramme.wordpress.com/
Σήμερα Σάββατο, οι φοιτητικοί σύλλογοι στο Άγαλμα Βενιζέλου, οι αναρχικοί στην Καμάρα. Λίγος κόσμος στην αρχή, καθυστερεί η έναρξη, αγουροξυπνημένοι όλοι από τις καταλήψεις ή τα σπίτια τους, ο υπογράφων με ίσα-ίσα λεφτά για ένα καφέ.
Ξεκινάμε στην Εγνατία, περνάμε από την κατάληψη της σχολής Θεάτρου, μαζεύεται ο κόσμος. Από την αρχή τα συνθήματα δονούν την πόλη, χωρίς ντουντούκες και καθοδηγητές, απλές οργισμένες φωνές νέων ανθρώπων που βαρέθηκαν να μη γίνεται τίποτα για να διορθωθεί αυτή η σάπια κοινωνία. “Αλήτες είναι τα ματ κι οι ασφαλίτες”, “η χούντα είναι ζωνανή”, “μπάτσοι - γουρούνια - δολοφόνοι”. Ενωνόμαστε με τους φοιτ. συλλόγους και συνεχίζουμε… Με μικρές διακοπές, γιατί οι δύο διμοιρίες που μας ακολουθούν από την Καμάρα, κάθε λίγο και λιγάκι πλησιάζουν προκλητικά. Κατεβαίνουμε την Ίωνος Δραγούμη, περνώντας δίπλα από το φρέσκο αεροπανό της κατάληψης ΜΜΕ.
Ο κόσμος που μας παρακολουθεί αρκετός και παίρνει τις προτροπές του και τις απαντήσεις του. “Φονιάδες των λαών νοικοκυραίοι, φαντάζετε ωραίοι, πνιγμένοι μες τα χρέη”, “φορέστε αλεξίσφαιρα, περνάει η αστυνομία”. Το κατά πόσον μας ακούν (ή καλύτερα, το κατά πόσον μας κατανοούν) άγνωστο. Το σίγουρο είναι ότι εμείς τα είπαμε. Ακόμα, όμως, και οι λίγοι που κούνησαν τα κεφάλια τους καταφατικά ή καταδέχτηκαν να διαβάσουν τα κείμενα που τους μοίραζαν τα παιδιά, είναι κέρδος για το κίνημα.
Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που τα μυαλά τους και οι καρδιές τους έχουνε μαυρίσει τόσο, που όλα τα λόγια και οι πράξεις του κόσμου δεν τις καθαρίζουνε. Κατέβηκε η πορεία στην παραλία και πέρασε από τα καφέ. Οι ΔΑΠίτες και οι αδιάφοροι τρόμαξαν, λούφαξαν και οι πιο θρασείς από αυτούς χαμογελούσαν ειρωνικά. “Χαμογελάτε τρέντηδες και πιείτε τον καφέ σας, άλλοι καθορίζουνε τις μίζερες ζωές σας”. Και στα εμπορικά της Τσιμισκή οι πελάτες κλεισμένοι μέσα, “προστατευμένοι” από πλέγματα ασφαλείας, κοιτούσαν όλο απορία και φόβο. Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν πρέπει να φοβούνται εμάς, αλλά αυτούς που μας ακολουθούν, αυτούς που με κάθε ευκαιρία μας δέρνουν και μας ρίχνουν χημικά, αυτούς που το σύστημα τους έχει δώσει τη δύναμη να κυκλοφορούν με ένα όπλο στο χέρι και να σκοτώνουν 15χρονα παιδιά. “Όταν οι μπάτσοι σκοτώσουν τα παιδιά σας, τότε θα βγείτε απ’τα κλουβιά σας”.
Μπάχαλα και ζημιές ελάχιστες. Μόνο μερικές κάμερες σπάσανε (δικαίως), μια εκκλησία “εμπλουτίστηκε” και μερικά μαγαζιά δέχτηκαν στις εισόδους τους αρκετές σακούλες με σκουπίδια. Αλλά ώρες-ώρες η αντιμετώπιση του κόσμου με θλίβει πολύ…
Σήμερα Σάββατο, οι φοιτητικοί σύλλογοι στο Άγαλμα Βενιζέλου, οι αναρχικοί στην Καμάρα. Λίγος κόσμος στην αρχή, καθυστερεί η έναρξη, αγουροξυπνημένοι όλοι από τις καταλήψεις ή τα σπίτια τους, ο υπογράφων με ίσα-ίσα λεφτά για ένα καφέ.
Ξεκινάμε στην Εγνατία, περνάμε από την κατάληψη της σχολής Θεάτρου, μαζεύεται ο κόσμος. Από την αρχή τα συνθήματα δονούν την πόλη, χωρίς ντουντούκες και καθοδηγητές, απλές οργισμένες φωνές νέων ανθρώπων που βαρέθηκαν να μη γίνεται τίποτα για να διορθωθεί αυτή η σάπια κοινωνία. “Αλήτες είναι τα ματ κι οι ασφαλίτες”, “η χούντα είναι ζωνανή”, “μπάτσοι - γουρούνια - δολοφόνοι”. Ενωνόμαστε με τους φοιτ. συλλόγους και συνεχίζουμε… Με μικρές διακοπές, γιατί οι δύο διμοιρίες που μας ακολουθούν από την Καμάρα, κάθε λίγο και λιγάκι πλησιάζουν προκλητικά. Κατεβαίνουμε την Ίωνος Δραγούμη, περνώντας δίπλα από το φρέσκο αεροπανό της κατάληψης ΜΜΕ.
Ο κόσμος που μας παρακολουθεί αρκετός και παίρνει τις προτροπές του και τις απαντήσεις του. “Φονιάδες των λαών νοικοκυραίοι, φαντάζετε ωραίοι, πνιγμένοι μες τα χρέη”, “φορέστε αλεξίσφαιρα, περνάει η αστυνομία”. Το κατά πόσον μας ακούν (ή καλύτερα, το κατά πόσον μας κατανοούν) άγνωστο. Το σίγουρο είναι ότι εμείς τα είπαμε. Ακόμα, όμως, και οι λίγοι που κούνησαν τα κεφάλια τους καταφατικά ή καταδέχτηκαν να διαβάσουν τα κείμενα που τους μοίραζαν τα παιδιά, είναι κέρδος για το κίνημα.
Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που τα μυαλά τους και οι καρδιές τους έχουνε μαυρίσει τόσο, που όλα τα λόγια και οι πράξεις του κόσμου δεν τις καθαρίζουνε. Κατέβηκε η πορεία στην παραλία και πέρασε από τα καφέ. Οι ΔΑΠίτες και οι αδιάφοροι τρόμαξαν, λούφαξαν και οι πιο θρασείς από αυτούς χαμογελούσαν ειρωνικά. “Χαμογελάτε τρέντηδες και πιείτε τον καφέ σας, άλλοι καθορίζουνε τις μίζερες ζωές σας”. Και στα εμπορικά της Τσιμισκή οι πελάτες κλεισμένοι μέσα, “προστατευμένοι” από πλέγματα ασφαλείας, κοιτούσαν όλο απορία και φόβο. Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν πρέπει να φοβούνται εμάς, αλλά αυτούς που μας ακολουθούν, αυτούς που με κάθε ευκαιρία μας δέρνουν και μας ρίχνουν χημικά, αυτούς που το σύστημα τους έχει δώσει τη δύναμη να κυκλοφορούν με ένα όπλο στο χέρι και να σκοτώνουν 15χρονα παιδιά. “Όταν οι μπάτσοι σκοτώσουν τα παιδιά σας, τότε θα βγείτε απ’τα κλουβιά σας”.
Μπάχαλα και ζημιές ελάχιστες. Μόνο μερικές κάμερες σπάσανε (δικαίως), μια εκκλησία “εμπλουτίστηκε” και μερικά μαγαζιά δέχτηκαν στις εισόδους τους αρκετές σακούλες με σκουπίδια. Αλλά ώρες-ώρες η αντιμετώπιση του κόσμου με θλίβει πολύ…
No comments:
Post a Comment