Mouth's Cradle - The Next Big Thing

Καιρό έχω να ασχολήθω με κάποιο συγκρότημα κι αυτό μάλλον επειδή κανένα δεν τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή μου τον τελευταίο καιρό. Ε λοιπόν, τα πράγματα άλλαξαν, ένας νέος άνεμος αλλαγής πνέει, το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ - ενωμένο - δυνατό, κι άλλα συναφή τσιτάτα...

Δεν ξέρω αν οι Mouth's Cradle θα γίνουν το επόμενο μεγάλο όνομα της πάγκοσμιας μουσικής σκηνής, όπως προσπαθεί να περάσει ο τίτλος του πρώτου τους δίσκου, αλλά σίγουρα πρόκειται για ένα εξαιρετικά φρέσκο ντουέτο με πρωτόγνωρο ήχο.

Αποτελούνται από τους Mouf (Kevin Hegedus) και Master Rogers (Brandon Linn) και ως Mouth's Cradle δεν έχουν ούτε ένα χρόνο ζωής. Φοιτητές μουσικής σύνθεσης στο Syracuse University της πολιτείας της Νέας Υόρκης, ένωσαν τις δυνάμεις τους (sic) το καλοκαίρι του 2009, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP "Baby Teeth" στο τέλος του ίδιου έτους και το πρώτο τους πλήρες album "The Next Big Thing" τον προηγούμενο μήνα.

Ο ήχος τους είναι μια πρωτότυπη μίξη hip-hop, pop και electronica. Ο Mouf φέρνει στο project τις φωνητικές του λούπες και τους στίχους, ενώ ο Master Rogers ντύνει τα κομμάτια με ποικιλόμορφα beats και χαριτωμένες μελωδίες. Οι δημιουργίες τους χαρακτηρίστηκαν ως έχουσες την ίδια επίδραση με overdose ζάχαρης (δεν παχαίνουν βέβαια...) και έχουν σκαλώσει στο μυαλό μου εδώ και καμιά βδομάδα. Το iTunes (στο οποίο είναι αποκλειστικά διαθέσιμο το album τους για την ώρα) τους έβαλε στην κατηγορία "New and Noteworthy”...! Γενικά, πρόκειται για μια από τις πιο ελπιδοφόρες νέες κυκλοφορίες εδώ και πολύ καιρό... Το νέο αίμα της indie-pop δείχνει τα δόντια του!

*Ακούστε τα, κατ' εμέ, τρια καλύτερα κομμάτια του album...

Εκλογές, κόμματα.....

με φρου-φρου κι αρώματα, έλεγε ο Τζιμάκος... Και έφτασε η ώρα για τις "δικές μας", τις "προσωπικές" μας εκλογές, τις φοιτητικές. Όποιος θέλει να γράψει και να μιλήσει εναντίον των φοιτητικών εκλογών, είθισται τέτοια εποχή κάθε χρόνο να κάνει μια χιουμοριστική περιγραφή της κάθε παράταξης και μετά να κλείνει με λίγο πομπώδη πολιτικό λόγο. Επειδή όμως φέτος βαριέμαι και επειδή λίγοι άνθρωποι πλέον έχουν χιούμορ και επειδή τον πομπώδη πολιτικό λόγο θα τον βαριόμουν κι εγώ που θα τον έγραφα, ζητώ σχολιασμό. Ζητώ κάποιος να έρθει να μου πει γιατί είναι σημαντικές για τη ζωή του οι εκλογές αυτές. Και προφανώς δεν εννοώ τα κομματόσκυλα κάθε απόχρωσης (αν και καλοδεχούμενα και τα δικά τους σχόλια), αλλά αυτούς που δεν είναι υποψήφιοι, που δεν συμμετέχουν σε κάποια παράταξη, αλλά πάνε και ψηφίζουν ενηγουέη.... Από κάτω μπαίνουν τα σχόλια, άντε μπας και ανοίξουμε καμιά συζήτηση οι λίγοι που περνάμε από εδώ....

Στο αμπάρι τις ευθύνες τις έχουν οι σκλάβοι....?

Αν δεν το 'χεις παρ' χαμπάρ'/μας έχουν βάλει μες στο αμπάρ' (κατά το γνωστό άσμα που ριμάρει με "μπαρ-σταμπάρ" --- ακόμα και στα στιχοπλαστικά αντιγράφομεν) ....

Τέλος πάντων, ναι. Σαφώς και ο στίχος ισχύει και σαφώς κάποιοι δεν το έχουν πάρει πρέφα. Δεν έχουν πάρει πρέφα ότι οι ζωές τους κινούνται μεταξύ Άνγκελας (Μέρκελ) και, εσχάτως, Άντζελας (Γκερέκου). Δεν έχουν πάρει πρέφα ότι όλοι τους δουλεύουν, ακόμα κι όταν οι ίδιοι δεν δουλεύουν. Και ότι αυτό που ακουμπάει τον ευγενή και ευαίσθητο κωλαρίνο τους, δεν είναι προβοσκίδα ελέφαντα, αλλά πέος γαϊδουριού....

Και τέλος πάντων (πάλι, γιατί τα πάντα μπορούν να έχουν πολλά τέλη), αυτοί οι αχαμπάριαστοι (αδόκιμος όρος) άνθρωποι (ακόμα πιο αδόκιμος) εγκαλούν...

-ΣΚΟΤΩΣΑΤΕ ΤΡΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΠΑΡ' ΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ............!!!!!!!!!!!!!

Και τι να του πεις...? Ότι είσαι ενάντια στη βία (sic), ότι 5 ή 10 ή 100 απάνθρωποι δεν μπορεί να χαρακτηρίζουν με τις πράξεις τους εμένα κι εσένα...? Θες-δε θες σου δημιουργούνται ενοχές, πόσο μάλλον σε 'μένα που είμαι ενοχικός από τη φύση μου. Και τα συζήταγα, αυτά τα περί ενοχών και αισθήματος προσωπικής (και ταυτόχρονα συλλογικής) ευθύνης, με μια φίλη και με άκουγε, και αφού με άκουσε, με κοίταζε με αίσθημα απόλυτης καημενιάς, όπως κοιτάς τον ημίτρελο, ανήμπορο παππού να τρώει τις μύξες του (κι είναι κι όμορφη κοπέλα και γάμησέ τα, αποτύχαμε....).

- ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΤΕ ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΤΟΤΕ............!!!!!

Έρχεται καθυστερημένη (που δε σημαίνει "αργοπορημένη", αλλά "από καθυστερημένο") η σαφής και ουσιώδης απάντηση του ως άνω αχαμπάριαστου. Μα ρε φίλε, αυτό θαρρείς ότι είναι η πορεία...? Θαρρείς ότι στο δρόμο κατεβαίνουν (πληρωμένοι ή απλήρωτοι) δολοφόνοι για να βρουν ευκαιρία να κάψουν ανθρώπους? Θαρρείς ότι αυτό ήταν οι 200.000 της 5/5? Εσύ δεν είδες παππούδες, γιαγιάδες, υπαλλήλους, οδοκαθαριστές, φοιτητές, κοριτσάκια του μπαμπά, ηλεκτρολόγους, κουλουρτζήδες, πουτάνες (αλλά όχι νταβάδες), άεργους, άνεργους και άλλους πολλούς και διάφορους, που το μόνο που ζήταγαν είναι τις ζωές τους πίσω....?

Και τέλος πάντων (τελευταίο, το υπόσχομαι),

Εν τέλει, τελικά, στην τελική, τέλος-τέλος και τελειώνοντας, θα ήθελα να δηλώσω ότι όσο μας μειώνετε θα ψηλώνουμε, όσο μας χτυπάτε θα σηκωνόμαστε, όσο μας μαυρίζετε θα ζωγραφίζουμε, όσο μας πνίγετε θ'ανασαίνουμε, όσο μας σκοτώνετε θ'ανασταινόμαστε...

 Και σ'αυτό δεν κάνω ούτε βήμα πίσω....

 

Βρυκόλακες διψασμένοι για αίμα...

Υπάρχουν ανάμεσά μας βρυκόλακες διψασμένοι για αίμα. Μην μπερδεύεστε, δεν είναι άνθρωποι. Όσο "αντικομφορμιστές", "αντιεξουσιαστές", "αντισυστημικοί", "αντι-οτιδήποτε" κι αν δηλώνουν, δεν ανήκουν στο ανθρώπινο είδος. Είναι αυτοί που μιλάνε με λαγνεία για τον θάνατο. Είναι αυτοί που τον προκαλούν. Είναι αυτοί που, σαν άλλοι στρατηγοί, θα μιλήσουν και μιλάνε ήδη για "παράπλευρες απώλειες". Είναι αυτοί που στο όνομα της "επανάστασης" δε θα έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να σκοτώσουν. Είναι αυτοί που θα έπρεπε να φοράνε στολές μπάτσων και να είναι απέναντί μας. Και, αν είναι η "επανάσταση" να γίνει από αυτούς, εγώ προτιμώ να μη γίνει ποτέ.

Σήμερα, εν μέσω της μεγαλύτερης διαδήλωσης που έχει δει στη σύγχρονη, μεταπολιτευτική της ιστορία η χώρα, πέθαναν 3 άνθρωποι. Πνίγηκαν από τους καπνούς, ενώ είχε μπουρλοτιάσει η τράπεζα στην οποία δούλευαν. Και ναι, ισχύει ότι η αλήτικη εργοδοσία δεν τους άφηνε να φύγουν. Ισχύει ότι οι άνθρωποι βρέθηκαν εκεί για να βγάλει ο Βγενόπουλος λίγα παραπάνω φράγκα. Ισχύει επίσης, ότι και την τυφλή βία το σύστημα τη δημιουργεί (απλή και περιεκτική ανάλυση εδώ). Αλλά, τα παραπάνω δεν δικαιολογούν στο ελάχιστο τα αιμοδιψή μουνόπανα που θεώρησαν θεμιτό να πετάξουν μολότωφ σε κτήριο γεμάτο κόσμο. Δε με νοιάζει ποιοί ήταν. Δε με νοιάζει τι δηλώνουν. Με νοιάζει που πέθαναν τρεις άνθρωποι. Με νοιάζει που δε μαθαίνουμε. Με νοιάζει που μέρα με τη μέρα γινόμαστε και πιο κτήνη. Με νοιάζει που αντί να προσπαθούμε να βγούμε από αυτό το λούκι που μας έχουν βάλει, χωνόμαστε μόνοι μας όλο και πιο βαθιά. Αντί να γίνουμε ανθρώπινοι, γινόμαστε απάνθρωποι. Αντί να παράξουμε ομορφιά, παράγουμε ασχήμια. Αντί να διεκδικήσουμε τις ζωές μας, αφαιρούμε τις ζωές άλλων...

Και πολύ φοβάμαι ότι το πηγάδι στο οποίο έχουμε πέσει δεν έχει πάτο. Πολύ φοβάμαι ότι αυτοί οι βρυκόλακες, οι διψασμένοι για αίμα, δε θα σταματήσουν με λίγο σκορδάκι...