Άλλος ένας χρόνος περνάει σιγά-σιγά... Και μαζί του περνούν κι άλλα πολλά. Περνάει άλλος ένας Δεκέμβρης, όπως ο περσινός - όχι ίδιος, αλλά - με γεγονότα, με πολύ δρόμο, με νέα παιδιά να προσπαθούν... Περνάνε κι οι έρωτες οι παλιοί κι έρχονται νέοι, πιο δυνατοί (?) να τους αντικαταστήσουν... Και ίσως είναι εντελώς τυχαίο (και ίσως να ανήκει μόνο σε 'μένα) που οι έρωτες έρχονται τις μέρες που καίει η φωτιά. "Έρωτας κι επανάσταση", που λένε και δυό (αγαπημένοι) φίλοι μου, με τον έρωτα και την επανάσταση να είναι συζητήσιμα...
Περνάει ένας χρόνος με τους φίλους μου να μεγαλώνουν και να επιτυγχάνουν και να δημιουργούν κι εμένα να μένω στάσιμος. Αλλά δεν πειράζει, αυτό είναι το νόημα, αυτή είναι η χαρά... Γιατί όποτε και να μετρηθώ με αυτούς - με το ταλέντο τους, με τη δημιουργία τους, με τα μικρά και τα μεγάλα πράγματα που αφήνουν σαν ενέχυρο στον κόσμο αυτό - βγαίνω μικρός... Και η χαρά μου είναι να είμαι σε μια γωνίτσα και να τους απολαμβάνω, μ' ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στα χείλη. Και να τους χειροκροτώ και να τους κλείνω, μέσα απ' το σκοτάδι της προαναφερθείσης γωνιάς, το μάτι. Ένας ψηλός να τραγουδάει τραγούδια που αγαπώ ή θ' αγαπήσω... Και, ίσως αυταπατούμενος, να νιώθω και μια μικρή υπερηφάνια που ένα απειροελάχιστο κομμάτι της δημιουργίας αυτής βοήθησα να αναπτυχθεί κι εγώ...
Αλλά περνάει ο χρόνος - με την έννοια της τετάρτης διαστάσεως - κι ανακαλύπτω πως είχαν άδικο σ'αυτά που μου 'λέγαν οι ποιητές... Ανακαλύπτω ότι το μυαλό κρατάει ζεστές - και ζώσες - τις στιγμές που οι αισθήσεις ένιωσαν στο πετσί τους. Το κόκκινο της φωτιάς που έκαιγε και που τώρα έχει σβήσει. Το γαλάζιο των ματιών που γελούσαν και που τώρα ίσως να γελάνε ακόμη, αλλά βρίσκονται μακριά. Τον ήχο απ'τις οργισμένες φωνές και τα ουρλιαχτά τρόμου, που μόνο σαν ηχώ στις άδειες λεωφόρους και τους κρύους διαδρόμους υπάρχουν. Την αίσθηση ενός κρύου χεριού στο χέρι μου, ενός ζεστού κορμιού στην αγκαλιά μου. Τη μυρωδιά του δακρυγόνου (sic), του καμμένου πλαστικού, του υγρού απ'το ψιλόβροχο δρόμου. Όλα αυτά τα θυμάται το μυαλό και πεθαίνουν μόνο όταν δεν υπάρχει πλέον μυαλό να τα θυμάται...
Άρα, κάπως έτσι τελεύει ο χρόνος. Με θύμησες και τραγούδια και φωνές και εικόνες (πάνω απ'όλα, ίσως, εικόνες), με τα παραμύθια που λέμε και θα λέμε μέχρι να βγει από το στόμα μας η τελευταία πνοή.
Δεν έχω καρδιά μου άλλο παραμύθι... Το επόμενο (και το πιο όμορφο), θα το ζήσεις μόνη σου και θα μου το λες (εσύ αυτή τη φορά) καθώς θα με παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά σου... Εντάξει...? Τα συμφωνήσαμε, λοιπόν. Καλή σου νύχτα...
Περνάει ένας χρόνος με τους φίλους μου να μεγαλώνουν και να επιτυγχάνουν και να δημιουργούν κι εμένα να μένω στάσιμος. Αλλά δεν πειράζει, αυτό είναι το νόημα, αυτή είναι η χαρά... Γιατί όποτε και να μετρηθώ με αυτούς - με το ταλέντο τους, με τη δημιουργία τους, με τα μικρά και τα μεγάλα πράγματα που αφήνουν σαν ενέχυρο στον κόσμο αυτό - βγαίνω μικρός... Και η χαρά μου είναι να είμαι σε μια γωνίτσα και να τους απολαμβάνω, μ' ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στα χείλη. Και να τους χειροκροτώ και να τους κλείνω, μέσα απ' το σκοτάδι της προαναφερθείσης γωνιάς, το μάτι. Ένας ψηλός να τραγουδάει τραγούδια που αγαπώ ή θ' αγαπήσω... Και, ίσως αυταπατούμενος, να νιώθω και μια μικρή υπερηφάνια που ένα απειροελάχιστο κομμάτι της δημιουργίας αυτής βοήθησα να αναπτυχθεί κι εγώ...
Αλλά περνάει ο χρόνος - με την έννοια της τετάρτης διαστάσεως - κι ανακαλύπτω πως είχαν άδικο σ'αυτά που μου 'λέγαν οι ποιητές... Ανακαλύπτω ότι το μυαλό κρατάει ζεστές - και ζώσες - τις στιγμές που οι αισθήσεις ένιωσαν στο πετσί τους. Το κόκκινο της φωτιάς που έκαιγε και που τώρα έχει σβήσει. Το γαλάζιο των ματιών που γελούσαν και που τώρα ίσως να γελάνε ακόμη, αλλά βρίσκονται μακριά. Τον ήχο απ'τις οργισμένες φωνές και τα ουρλιαχτά τρόμου, που μόνο σαν ηχώ στις άδειες λεωφόρους και τους κρύους διαδρόμους υπάρχουν. Την αίσθηση ενός κρύου χεριού στο χέρι μου, ενός ζεστού κορμιού στην αγκαλιά μου. Τη μυρωδιά του δακρυγόνου (sic), του καμμένου πλαστικού, του υγρού απ'το ψιλόβροχο δρόμου. Όλα αυτά τα θυμάται το μυαλό και πεθαίνουν μόνο όταν δεν υπάρχει πλέον μυαλό να τα θυμάται...
Άρα, κάπως έτσι τελεύει ο χρόνος. Με θύμησες και τραγούδια και φωνές και εικόνες (πάνω απ'όλα, ίσως, εικόνες), με τα παραμύθια που λέμε και θα λέμε μέχρι να βγει από το στόμα μας η τελευταία πνοή.
Δεν έχω καρδιά μου άλλο παραμύθι... Το επόμενο (και το πιο όμορφο), θα το ζήσεις μόνη σου και θα μου το λες (εσύ αυτή τη φορά) καθώς θα με παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά σου... Εντάξει...? Τα συμφωνήσαμε, λοιπόν. Καλή σου νύχτα...
