Ελεγεία για μια ημέρα με νόημα...

Κάπου σε κάποια χώρα, κάποτε...
Όχι, όχι...
Όχι "κάπου" ούτε "κάποτε"...
Σικάγο, Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, 1886, 1η Μαΐου....

Οι δρόμοι γεμάτοι από κόσμο. Κόσμο φτωχό, κόσμο ταλαιπωρημένο. Εργάτες.
Άνθρωποι που διεκδικούν ανθρωπιά - για τον εαυτό τους, τις οικογένειές τους...
Το (ανήκουστο για τότε) οχτάωρο, γίνεται σύνθημα, "θέλω", χιλιάδων ανθρώπων που μέχρι τότε είχαν μάθει να δουλεύουν για όσο καπνίσει σ'αυτόν που κρατούσε τα γκέμια. Η απεργία πονάει - κάποιους.
Η αστυνομία βαδίζει προς το πλήθος (σαν να τους βλέπω μπροστά μου... όχι τόσο τρομακτικοί όσο οι σημερινοί μπάτσοι, αλλά...). Το πλήθος επιτίθεται απέναντι σε αυτούς που εκτελούν (όχι μόνο) διαταγές - σε αυτούς που προστατεύουν την εκμετάλλευση, την καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο. Πέφτει η πρώτη αυτοσχέδια βόμβα. Πανικός, Σφαγή, Μακελειό.
7 αστυνομικοί νεκροί. Οι νεκροί εργάτες δεν καταμετρήθηκαν, δεν ανακοινώθηκαν ποτέ. Επισήμως, δεν υπάρχουν....

Τη μνήμη αυτών - αυτών που δεν υπάρχουν - υποτίθεται πως σήμερα (1η Μαΐου, ημέρα αρχαίας παγανιστικής εορτής) τιμούμε. Υποτίθεται πως την τιμούμε ακολουθώντας το παράδειγμά τους, διεκδικώντας τη ζωή μας και την ελευθερία μας, από ένα σύστημα που ούτε την πρώτη μας δίνει, ούτε τη δεύτερη...
Αμ πώς...!!!
Η απεργία έγινε αργία. Έγινε αργία από το κράτος (με κεφαλαίο, ίσως, κάπα). Το ίδιο Κράτος που εις τους αιώνας των αιώνων (αμήν...), χρησιμοποιούσε και θα χρησιμοποιεί, πάνω ή κάτω τις ίδιες δυνάμεις κρούσης, τάξης και ασφάλειας, για να καταστέλλει, να ατιμώνει, να αποβλακώνει - στο κάτω-κάτω να σκοτώνει (ΝΑΙ, το Κράτος σκοτώνει) - όποιον θα μπορούσε να διεκδικήσει πίσω τη ζωή του...
Και εν τέλει η αργία έγινε κοροϊδία...
Έγινε αφορμή για φαγοπότι, αφορμή για άραγμα...
Δε γαμείς, δέκα μαλάκες βγαίνουν και στους δρόμους...
Καληνύχτα κόσμε. Δε σου αξίζουν ούτε οι νεκροί σου.




*αν έγινα υπερβολικά πολιτικός, συγχωρήστε με. Ή μη με συγχωρείτε. Κάτι ήθελα να πω, να θυμίσω. Το είπα, το θύμισα. Όποιος άκουσε και όποιος θυμήθηκε...