24/06/2008

R.I.P George Carlin...





Γεννηθείς στις 12 Μαΐου 1937 στη Νέα Υόρκη και πιθανότατα ο καλύτερος stand-up comedian που άρπαξε ποτέ ένα μικρόφωνο και ανέβηκε στη σκηνή. Αυτά τα στοιχεία πιθανόν θα ήταν αρκετά για τον άνθρωπο που μόλις την περασμένη Κυριακή άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Καλιφόρνια... Επειδή όμως είμαστε στην Ελλάδα, όπου υπάρχει αστείρευτο το ταλέντο να αγνοούμε τα πραγματικά σπουδαία πράγματα και τους πραγματικά σπουδαίους ανθρώπους, λίγη παραπάνω γνώση δε θα έκανε κακό...

Πιο γνωστός για την πολιτική του σάτιρα και το μαύρο του χιούμορ, ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του '60, κάνοντας ένα σόου πρωτοποριακό για την εποχή και άκρως προκλητικό για την ηθική και τη νοητική ικανότητα του μέσου αμερικανού, θίγοντας και αναδομώντας με το χιούμορ θέματα όπως η θρησκεία, η πολιτική, η ευπρέπεια της γλώσσας... Ειδικά για το τελευταίο θέμα είχε δημιουργήσει την πασίγνωστη "ρουτίνα", "Seven Words You Can Never Say on Television", η οποία περιείχε τη φράση "Shit, Piss, Fuck, Cunt, Cocksucker, Motherfucker, Tits..!!!" και η οποία οδήγησε στη σύλληψή του στις 21 Ιουλίου 1972 με την κατηγορία της παραβίασης νόμων περί ευπρέπειας(!!!)...

Αν και πρωτοδίκως αθωώθηκε, ένα χρόνο αργότερα, το αμερικάνικο ΕΣΡ (Federal Communications Commission, FCC) βασισμένο σε μία και μοναδική καταγγελία από όλη τη Νέα Υόρκη, ξεκίνησε δικαστικό αγώνα κατά της ιδιοκτήτριας εταιρίας ενός σταθμού που αναπαρήγαγε το συγκεκριμένο κομματι του προγράμματος του Carlin, της Pacifica Foundation. Η ετυμηγορία του δικαστηρίου εκείνου έδινε το δικαίωμα στο FCC να ελέγχει και να απαγορεύει τη μετάδοση οποιουδήποτε προγράμματος θεωρούσε ότι "θα έκανε κακό στον ψυχισμό των νέων", ξεκινώντας μια από τις μεγαλύτερες περιπτώσεις λογοκρισίας των Μέσων παγκοσμίως.

Ο ίδιος ο George Carlin, δεν υπέκυψε στις βουλές του FCC, συνεχίζοντας την άσεμνη κωμωδία του. Ήταν ο πρώτος παρουσιαστής της εκπομπής του NBC "Saturday Night Live" το 1975, ενώ επέστρεψε στην τηλεόραση το 1981, στο ΗΒΟ πλέον, με το "Carlin at Carnegie TV Special". Παρατηρήστε τη στροφή του στο ΗΒΟ, ένα καλωδιακό (και όχι ελεύθερο - άρα όχι ελεγχόμενο από το FCC) κανάλι. Συμμετείχε σε διάφορες τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές, συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο θεμάτων τα οποία πολλές φορές έντυνε με μηδενιστικό και ειρωνικά μισάνθρωπο προσωπείο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα από το σόου του, Life Is Worth Losing: "I look at it this way... For centuries now, man has done everything he can to destroy, defile, and interfere with nature: clear-cutting forests, strip-mining mountains, poisoning the atmosphere, over-fishing the oceans, polluting the rivers and lakes, destroying wetlands and aquifers... so when nature strikes back, and smacks him on the head and kicks him in the nuts, I enjoy that. I have absolutely no sympathy for human beings whatsoever. None. And no matter what kind of problem humans are facing, whether it's natural or man-made, I always hope it gets worse."

Τιμήθηκε με το βραβείο προσφοράς στα Αμερικάνικα Βραβεία Κωμωδίας το 2001, και 4 μέρες πριν το θάνατό του, το Kennedy Center for the Performing Arts, ανακοίνωσε ότι το Νοέμβρη του 2008 θα τον τιμούσε με το Mark Twain Prize for American Humor.

Ο George Carlin πήρε τη σάτιρα από το χέρι και την οδήγησε σε μέρη που σπανίως είχε πάει στο παρελθόν και σπανίως φτάνει, ακόμα και στις μέρες μας. Σκεφτείτε όλη αυτή την άκρως βλακώδη συζήτηση περί των ορίων της σάτιρας που ξεκίνησαν στη χώρα μας τα γελοία αυτά πλάσματα που ονομάζονται Τατιάνα Στεφανίδου και Άννα Δρούζα, με αφορμή τις εκπομπές του Λάκη Λαζόπουλου. Και τώρα πηγαίντε στο YouTube, και αποτίστε ένα φόρο τιμής, κάντε ένα 2ωρο αφιέρωμα βλέποντας stand-up comedy από τον George Carlin - και σκεφτείτε πόσα ωραία θα είχε να πει σε αυτούς που δε βλέπουν πέρα από τον προσωπικό τους εγωισμό, σε αυτούς που προσπαθούν να ποινικοποιήσουν ακόμα και το γέλιο, που βάζουν μόνο την εγκεκριμένη από αυτούς κωμωδία σε βαζάκια για μαζική πώληση και κατανάλωση...

RIP





* δείτε την επίσημη ιστοσελίδα του

22/06/2008

However high, however low, it's music for me...




Για όσους δεν το πήραν χαμπάρι, χθες ήταν η "Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής"... Σε διάφορες πόλεις (κυρίως) της Ευρώπης διοργανώθηκαν δωρεάν συναυλίες προς τέρψιν του κοινού. Η αντίθεσή μου με τις "Παγκόσμιες Ημέρες" είναι καθολική... Παγκόσμια ημέρα της μητέρας, του παιδιού, της γυναίκας, του έρωτα, της μαριχουάνας, κατά του ρατσισμού κ.α. Όταν όμως αφορά κάτι που είναι ίσως το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου, με πιάνουν τα νεύρα μου.

Η μουσική είναι ούτως ή άλλως ένα φαινόμενο παγκόσμιο. Σε αντίθεση με την ποίηση ή τη λογοτεχνία, η μουσική είναι κατανοητή το ίδιο σε όλο τον κόσμο. Το ζήτημα με τις παγκόσμιες ημέρες είναι το εξής: δεν είναι δυνατόν να θυμόμαστε να γιορτάσουμε, να απολαύσουμε, να σεβαστούμε κάτι, μονάχα μια φορά το χρόνο, τη φορά εκείνη που μας λένε να το κάνουμε. Και σκεφτείτε ποιοί μας το λένε... Οι τοπικές αρχές, με τη συνεργασία των ΜΜΕ και των δισκογραφικών, αυτών δηλαδή που έχουν κάνει τη μουσική υποχείριο τους, αυτών που δεν δίνουν τη δυνατότητα σε νέους ανθρώπους να δείξουν το ταλέντο τους και να αναπτύξουν τις ιδέες τους, εκτός κι αν είναι να βγάλουν φράγκα. Θυμηθήκαμε να κάνουμε δωρεάν συναυλίες, να ακούσει μουσική το πόπολο...!!! Και από την άλλη τα cd συνεχίζουν να έχουν ένα 20άρικο το καθένα - και η Ε.Ε., υπό την πίεση των δισκογραφικών, προσπαθεί να περάσει νομοθεσίες για τη δίωξη των ατόμων που κατεβάζουν δωρεάν μουσική από το internet...

Η επανάσταση που ξεκίνησε κάποτε με το Napster και έφτασε σήμερα στο LimeWire, το SoulSeek και τα torrents είναι αναγκαίο να συνεχιστεί... Γιατί τη μουσική δεν την σκοτώνει η πειρατεία - τη σκοτώνουν οι Εταιρίες και οι Σπόνσορες...

19/06/2008

Richard Cheese & Lounge Against The Machine...


Ναι, ξέρω... Είναι πάρα πολύ ωραίο να ανακαλύπτεις νέα συγκροτήματα, που παίζουν τη "νέα, βελτιωμένη, v2.2" μουσική του 21ου αιώνα. Είναι όμως εξίσου ωραίο όταν εκεί που κατεβάζεις αβέρτα μουσική (χωρίς να έχεις ιδέα τι ακριβώς θα βρεις...) να ακούς ξαφνικά στο music player σου μια απίστευτη jazz διασκευή του "Smells Like Teen Spirit"... Κοιτάς να δεις τι εστί αυτό που μόλις πέρασε μέσα από τα τύμπανά σου και διαβάζεις "Richard Cheese & Lounge Against The Machine"...

Οι κύριοι αυτοί είναι μια L.A. based μπάντα και δουλειά τους είναι να διασκευάζουν πασίγνωστα rock & rap κομμάτια, αποδομώντας τα εντελώς και δινοντάς τους ένα υπέροχο lounge ύφος. Σκεφτείτε πως θα ήταν σε jazz τα "Welcome to the Jungle", "Come Out and Play", "Creep", "Last Resort", "She Hates Me", "Down With the Sickness"...!!! Και αυτά είναι μόνο λίγα από τα κομμάτια που περιέχονται στα συνολικά 7 albums που έχουν εκδοθεί...!!!

Το όνομα Richard Cheese, όπως και τα υπόλοιπα ονόματα των μελών του συγκροτήματος (Bobby Ricotta, Frank Feta, Buddy Gouda, Gordon Brie!!!!), είναι εμφανέστατα ψευδώνυμα που, όλως περιέργως, αναφέρονται σε διάφορα τυριά... Πάντως, ειλικρινά, δοκιμάστε να τους ψάξετε... Αν σας αρέσουν οι διασκευές ή/και η jazz, θα τους λατρέψετε...!!!



*official website: http://www.richardcheese.com/

**ναι, ξέρω, χάθηκα... Αλλά τι να κάνω...;;; Το συγγραφικό είναι θέμα όρεξης και επιθυμίας...