However high, however low, it's music for me...

Για όσους δεν το πήραν χαμπάρι, χθες ήταν η "Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής"... Σε διάφορες πόλεις (κυρίως) της Ευρώπης διοργανώθηκαν δωρεάν συναυλίες προς τέρψιν του κοινού. Η αντίθεσή μου με τις "Παγκόσμιες Ημέρες" είναι καθολική... Παγκόσμια ημέρα της μητέρας, του παιδιού, της γυναίκας, του έρωτα, της μαριχουάνας, κατά του ρατσισμού κ.α. Όταν όμως αφορά κάτι που είναι ίσως το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου, με πιάνουν τα νεύρα μου.

Η μουσική είναι ούτως ή άλλως ένα φαινόμενο παγκόσμιο. Σε αντίθεση με την ποίηση ή τη λογοτεχνία, η μουσική είναι κατανοητή το ίδιο σε όλο τον κόσμο. Το ζήτημα με τις παγκόσμιες ημέρες είναι το εξής: δεν είναι δυνατόν να θυμόμαστε να γιορτάσουμε, να απολαύσουμε, να σεβαστούμε κάτι, μονάχα μια φορά το χρόνο, τη φορά εκείνη που μας λένε να το κάνουμε. Και σκεφτείτε ποιοί μας το λένε... Οι τοπικές αρχές, με τη συνεργασία των ΜΜΕ και των δισκογραφικών, αυτών δηλαδή που έχουν κάνει τη μουσική υποχείριο τους, αυτών που δεν δίνουν τη δυνατότητα σε νέους ανθρώπους να δείξουν το ταλέντο τους και να αναπτύξουν τις ιδέες τους, εκτός κι αν είναι να βγάλουν φράγκα. Θυμηθήκαμε να κάνουμε δωρεάν συναυλίες, να ακούσει μουσική το πόπολο...!!! Και από την άλλη τα cd συνεχίζουν να έχουν ένα 20άρικο το καθένα - και η Ε.Ε., υπό την πίεση των δισκογραφικών, προσπαθεί να περάσει νομοθεσίες για τη δίωξη των ατόμων που κατεβάζουν δωρεάν μουσική από το internet...

Η επανάσταση που ξεκίνησε κάποτε με το Napster και έφτασε σήμερα στο LimeWire, το SoulSeek και τα torrents είναι αναγκαίο να συνεχιστεί... Γιατί τη μουσική δεν την σκοτώνει η πειρατεία - τη σκοτώνουν οι Εταιρίες και οι Σπόνσορες...