05/07/2010

Μια νύχτα στις "Χίλιες και μία"...

Οι σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή σου, είναι οι φίλοι σου, οι έρωτές σου, άντε και οι γονείς σου. Αυτούς σκέφτεσαι, για αυτούς πράττεις, αυτοί σου έχουν προσφέρει τις ομορφότερες, τις πιο έντονες, τις εξέχουσες στιγμές στην αλληλουχία στιγμών και γεγονότων που αποτελεί τη ζωή σου. Αυτοί σου τις προσφέρουνε και συ τις δέχεσαι απλόχερα, τις ρουφάς μέχρι το μεδούλι και, ανάλογα τον ψυχισμό σου, λες και ευχαριστώ... Με δεδομένη αυτήν την αιτιακή σχέση, ότι δηλαδή οι σημαντικοί για σένα άνθρωποι σου προσφέρουνε σπουδαίες στιγμές, πρέπει να ισχύει και το αντίθετο. Οι άνθρωποι που σου προσφέρουνε σπουδαίες στιγμές, να είναι και άνθρωποι σημαντικοί για τη ζωή σου, την ύπαρξή σου, για σένα, για το τι άνθρωπος έγινες.
Όπως σε όλους τους πολιτισμούς, λοιπόν, αρχαίους και νεώτερους, ανατολικούς και δυτικούς, "βάρβαρους" και "πολιτισμένους", αυταρχικούς και ελευθεριακούς, τις σημαντικότερες στιγμές τις προσφέρουνε αυτοί που λένε ιστορίες... Παραμυθάδες, ιστορικοί, γιαγιάδες και φαφλατάδες, σε γραπτά, από στόμα σε στόμα, στις πλατείες και τις αγορές, λένε ιστορίες για πράγματα αληθινά και φανταστικά, για εμπειρίες, για μύθους, για φήμες, και μαγεύουν τον έναν ή τους περισσότερους που ακούν. Και τις πιο όμορφες ιστορίες, σου τις προσφέρουνε οι άνθρωποι που έρχονται από μακριά, από μέρη που δε γνωρίζεις και που δεν έχεις πάει... Και μόνο γι'αυτό, θα ήταν (και είναι) ηλίθιος όποιος αρνιόταν τον τόπο του σε κάποιον ξένο. Και θα ήταν (και είναι) επίσης ηλίθιος, όποιος αρνείται να ακούσει την ιστορία που αυτός ο ξένος θα του αφηγηθεί.
 Αν θες, θα γνωρίσεις πολλούς τέτοιους τύπους. Ακόμα και κλασσικός έλληνας πέφτουλας να είσαι, θα γνωρίσεις κάποιο καλοκαίρι μιά τουλάχιστον Σέρβα, την οποία πριν την πηδήξεις (μάλλον, υποθέτω...), θα ακούσεις για λίγο να σου λέει κάποια ιστορία από τον τόπο της (γιατί "πατρίδα" δεν έχει κανείς, έχει "τόπο"). Κι αν είσαι διψασμένος για ιστορίες, θα συναντήσεις Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες, Λατινοαμερικάνους μουσικούς, Ίβηρες μάγειρες, Αφρικανούς μικροπωλητές, Κύπριους πρόσφυγες, Τσέχους κομμουνιστές... τουλάχιστον. Ο καθένας μπορεί να προσθέσει τα δικά του.

Απόψε γνώρισα έναν Άραβα. Έναν Ιρακινό, μάγειρα και καθηγητή πανεπιστημίου, έναν άνθρωπο με χρόνια στην πλάτη του, αραιωμένα μαλλιά και ισχυρή άποψη, μα πάνω απ'όλα, θέληση και όρεξη να την πει και μ'αυτήν να φτιάξει ιστορίες. Να φτιάξει ιστορίες για διεφθαρμένους έλληνες πανεπιστημιακούς, μετά για τη θρησκεία και το Κοράνι, μετά για την αραβική ποίηση, μετά για τα παιχνίδια των έφηβων αγοριών στο Ιράκ, μετά για νεκρούς φίλους. Να πλέξει ιστούς και να φτιάξει διηγήσεις με τα σχεδόν άπταιστα, αλλά χαρακτηριστικά "αραβικά", ελληνικά του. Να σε ταξιδέψει από την, πικάντικη αλλά άχρωμη, ελληνική ακαδημαϊκή πραγματικότητα, στην έρημο. Για να σου πει πως η ζωή σε αυτόν τον αχανή τόπο έμαθε τους Άραβες να σκέφτονται "διαφορετικά". Πως ο νυχτερινός ουρανός, κάτω από τον οποίο ταξίδευαν συχνά, τους οδήγησε να αναπτύξουν την αστρονομία και πως η χαοτική καθημερινότητα της ερήμου τους προσέδωσε την πνευματική ελευθερία για να αναπτύξουν την φιλοσοφία. Να σου πει ότι οι Άραβες ποιητές είναι ασύγκριτοι και πως από αυτούς οι καλύτεροι είναι οι Ιρακινοί. Να σου εξηγήσει ότι το κυριότερο εφηβικό παιχνίδι στη Βαγδάτη, είναι ένα όπου τα αγόρια συναγωνίζονται στη στιχοπλοκή φτιάχνοντας, ένα στίχο ο ένας και έναν ο άλλος, μακροσκελή ποιήματα για τις κοπέλες που τους άρεσαν... Και έτσι ο τόπος βγάζει εξαιρετικούς ποιητές. Να σου πει, τέλος, πώς είναι να λείπεις για 28 χρόνια από τον τόπο σου, να γυρνάς, να ζητάς πόρτα-πόρτα τους παιδικούς σου φίλους και να είναι όλοι νεκροί. Ένας άνθρωπος, που ωσάν μορφή της ερήμου θα σε μαγέψει, αν το θέλει και αν το θες, και θα σε πάρει μαζί του στον δικό του τόπο, στον δικό του κόσμο.

Η πλάκα είναι ότι "η πουτάνα η κενονία" και η γαμημένη συνήθεια σου έχει βάλει ωράριο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, και ξαφνικά αναγκάζεσαι να διακόψεις την ιστορία του ανθρώπου, γιατί η ώρα πέρασε και... κρίμα.

Και πιο πολλή πλάκα έχει πως το μαγαζάκι του είναι μια ανάσα από τη Ροτόντα (και εδώ ο οξυδερκής αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι το σημερινό ποστ δεν είναι τίποτε άλλο από μια αισχρή διαφήμηση) και το "ανακάλυψα" μόλις στο τέταρτο έτος... Όλο εκπλήξεις η ρουφιάνα η ζωή.