Love is the triumph of imagination over intelligence (only sometimes it doesn't triumph...)

Ίσως να μην είναι δυνατόν να καταλάβει κανείς αυτά που θα πω - αλλά αυτό δεν έχει σημασία...

Είναι πραγματικά σπουδαίο το πως αντιδράει κανείς απέναντι σε άτομα που αγαπάει, όταν φέρονται με ειλικρίνεια. Σήμερα έζησα το πως μια συζήτηση που πονάει - έντονα... - μπόρει να μπει στο χρυσό εκείνο σεντούκι της μνήμης που γράφει "Most Wonderful Moments"... Και δε μιλάω για τη λύτρωση που υποτίθεται οτι μπορεί να προσφέρει μια τέτοια συζήτηση. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο - η λύτρωση σε τέτοιες περιπτώσεις φτάνει παρέα με τη λύτρωση την τελική. Μιλάω για τη σημασία και τη δύναμη της αγάπης. Αυτής που σου αφήνει αυτή τη γλυκόστυφη γεύση στο στόμα όταν την ομολογείς. Αυτής που ξέρεις ότι θα τη δείξεις και θα την αποδείξεις σε κάθε περίπτωση. Αυτής που ακόμα κι όταν είναι παράλογη ή ανεκπλήρωτη, ξέρεις ότι θα είναι το ίδιο έντονη και δυνατή, μέχρι να ολοκληρώσει τον κύκλο της και να πεθάνει όπως (αργά ή γρήγορα) το κάθε τι... Αυτής.




*Ν. σ'ευχαριστώ που αποδέχεσαι την αγάπη μου και που τη νιώθεις κι εσύ για 'μένα, έστω και με άλλο ύφος και τρόπο. Σ'ευχαριστώ για απόψε. Κάπου κοντά σου θα είμαι πάντα

Ελεγεία για μια ημέρα με νόημα...

Κάπου σε κάποια χώρα, κάποτε...
Όχι, όχι...
Όχι "κάπου" ούτε "κάποτε"...
Σικάγο, Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, 1886, 1η Μαΐου....

Οι δρόμοι γεμάτοι από κόσμο. Κόσμο φτωχό, κόσμο ταλαιπωρημένο. Εργάτες.
Άνθρωποι που διεκδικούν ανθρωπιά - για τον εαυτό τους, τις οικογένειές τους...
Το (ανήκουστο για τότε) οχτάωρο, γίνεται σύνθημα, "θέλω", χιλιάδων ανθρώπων που μέχρι τότε είχαν μάθει να δουλεύουν για όσο καπνίσει σ'αυτόν που κρατούσε τα γκέμια. Η απεργία πονάει - κάποιους.
Η αστυνομία βαδίζει προς το πλήθος (σαν να τους βλέπω μπροστά μου... όχι τόσο τρομακτικοί όσο οι σημερινοί μπάτσοι, αλλά...). Το πλήθος επιτίθεται απέναντι σε αυτούς που εκτελούν (όχι μόνο) διαταγές - σε αυτούς που προστατεύουν την εκμετάλλευση, την καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο. Πέφτει η πρώτη αυτοσχέδια βόμβα. Πανικός, Σφαγή, Μακελειό.
7 αστυνομικοί νεκροί. Οι νεκροί εργάτες δεν καταμετρήθηκαν, δεν ανακοινώθηκαν ποτέ. Επισήμως, δεν υπάρχουν....

Τη μνήμη αυτών - αυτών που δεν υπάρχουν - υποτίθεται πως σήμερα (1η Μαΐου, ημέρα αρχαίας παγανιστικής εορτής) τιμούμε. Υποτίθεται πως την τιμούμε ακολουθώντας το παράδειγμά τους, διεκδικώντας τη ζωή μας και την ελευθερία μας, από ένα σύστημα που ούτε την πρώτη μας δίνει, ούτε τη δεύτερη...
Αμ πώς...!!!
Η απεργία έγινε αργία. Έγινε αργία από το κράτος (με κεφαλαίο, ίσως, κάπα). Το ίδιο Κράτος που εις τους αιώνας των αιώνων (αμήν...), χρησιμοποιούσε και θα χρησιμοποιεί, πάνω ή κάτω τις ίδιες δυνάμεις κρούσης, τάξης και ασφάλειας, για να καταστέλλει, να ατιμώνει, να αποβλακώνει - στο κάτω-κάτω να σκοτώνει (ΝΑΙ, το Κράτος σκοτώνει) - όποιον θα μπορούσε να διεκδικήσει πίσω τη ζωή του...
Και εν τέλει η αργία έγινε κοροϊδία...
Έγινε αφορμή για φαγοπότι, αφορμή για άραγμα...
Δε γαμείς, δέκα μαλάκες βγαίνουν και στους δρόμους...
Καληνύχτα κόσμε. Δε σου αξίζουν ούτε οι νεκροί σου.




*αν έγινα υπερβολικά πολιτικός, συγχωρήστε με. Ή μη με συγχωρείτε. Κάτι ήθελα να πω, να θυμίσω. Το είπα, το θύμισα. Όποιος άκουσε και όποιος θυμήθηκε...