Μια νύχτα στις "Χίλιες και μία"...

Οι σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή σου, είναι οι φίλοι σου, οι έρωτές σου, άντε και οι γονείς σου. Αυτούς σκέφτεσαι, για αυτούς πράττεις, αυτοί σου έχουν προσφέρει τις ομορφότερες, τις πιο έντονες, τις εξέχουσες στιγμές στην αλληλουχία στιγμών και γεγονότων που αποτελεί τη ζωή σου. Αυτοί σου τις προσφέρουνε και συ τις δέχεσαι απλόχερα, τις ρουφάς μέχρι το μεδούλι και, ανάλογα τον ψυχισμό σου, λες και ευχαριστώ... Με δεδομένη αυτήν την αιτιακή σχέση, ότι δηλαδή οι σημαντικοί για σένα άνθρωποι σου προσφέρουνε σπουδαίες στιγμές, πρέπει να ισχύει και το αντίθετο. Οι άνθρωποι που σου προσφέρουνε σπουδαίες στιγμές, να είναι και άνθρωποι σημαντικοί για τη ζωή σου, την ύπαρξή σου, για σένα, για το τι άνθρωπος έγινες.

Όπως σε όλους τους πολιτισμούς, λοιπόν, αρχαίους και νεώτερους, ανατολικούς και δυτικούς, "βάρβαρους" και "πολιτισμένους", αυταρχικούς και ελευθεριακούς, τις σημαντικότερες στιγμές τις προσφέρουνε αυτοί που λένε ιστορίες... Παραμυθάδες, ιστορικοί, γιαγιάδες και φαφλατάδες, σε γραπτά, από στόμα σε στόμα, στις πλατείες και τις αγορές, λένε ιστορίες για πράγματα αληθινά και φανταστικά, για εμπειρίες, για μύθους, για φήμες, και μαγεύουν τον έναν ή τους περισσότερους που ακούν. Και τις πιο όμορφες ιστορίες, σου τις προσφέρουνε οι άνθρωποι που έρχονται από μακριά, από μέρη που δε γνωρίζεις και που δεν έχεις πάει... Και μόνο γι'αυτό, θα ήταν (και είναι) ηλίθιος όποιος αρνιόταν τον τόπο του σε κάποιον ξένο. Και θα ήταν (και είναι) επίσης ηλίθιος, όποιος αρνείται να ακούσει την ιστορία που αυτός ο ξένος θα του αφηγηθεί.

 Αν θες, θα γνωρίσεις πολλούς τέτοιους τύπους. Ακόμα και κλασσικός έλληνας πέφτουλας να είσαι, θα γνωρίσεις κάποιο καλοκαίρι μιά τουλάχιστον Σέρβα, την οποία πριν την πηδήξεις (μάλλον, υποθέτω...), θα ακούσεις για λίγο να σου λέει κάποια ιστορία από τον τόπο της (γιατί "πατρίδα" δεν έχει κανείς, έχει "τόπο"). Κι αν είσαι διψασμένος για ιστορίες, θα συναντήσεις Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες, Λατινοαμερικάνους μουσικούς, Ίβηρες μάγειρες, Αφρικανούς μικροπωλητές, Κύπριους πρόσφυγες, Τσέχους κομμουνιστές... τουλάχιστον. Ο καθένας μπορεί να προσθέσει τα δικά του.

Απόψε γνώρισα έναν Άραβα. Έναν Ιρακινό, μάγειρα και καθηγητή πανεπιστημίου, έναν άνθρωπο με χρόνια στην πλάτη του, αραιωμένα μαλλιά και ισχυρή άποψη, μα πάνω απ'όλα, θέληση και όρεξη να την πει και μ'αυτήν να φτιάξει ιστορίες. Να φτιάξει ιστορίες για διεφθαρμένους έλληνες πανεπιστημιακούς, μετά για τη θρησκεία και το Κοράνι, μετά για την αραβική ποίηση, μετά για τα παιχνίδια των έφηβων αγοριών στο Ιράκ, μετά για νεκρούς φίλους. Να πλέξει ιστούς και να φτιάξει διηγήσεις με τα σχεδόν άπταιστα, αλλά χαρακτηριστικά "αραβικά", ελληνικά του. Να σε ταξιδέψει από την, πικάντικη αλλά άχρωμη, ελληνική ακαδημαϊκή πραγματικότητα, στην έρημο. Για να σου πει πως η ζωή σε αυτόν τον αχανή τόπο έμαθε τους Άραβες να σκέφτονται "διαφορετικά". Πως ο νυχτερινός ουρανός, κάτω από τον οποίο ταξίδευαν συχνά, τους οδήγησε να αναπτύξουν την αστρονομία και πως η χαοτική καθημερινότητα της ερήμου τους προσέδωσε την πνευματική ελευθερία για να αναπτύξουν την φιλοσοφία. Να σου πει ότι οι Άραβες ποιητές είναι ασύγκριτοι και πως από αυτούς οι καλύτεροι είναι οι Ιρακινοί. Να σου εξηγήσει ότι το κυριότερο εφηβικό παιχνίδι στη Βαγδάτη, είναι ένα όπου τα αγόρια συναγωνίζονται στη στιχοπλοκή φτιάχνοντας, ένα στίχο ο ένας και έναν ο άλλος, μακροσκελή ποιήματα για τις κοπέλες που τους άρεσαν... Και έτσι ο τόπος βγάζει εξαιρετικούς ποιητές. Να σου πει, τέλος, πώς είναι να λείπεις για 28 χρόνια από τον τόπο σου, να γυρνάς, να ζητάς πόρτα-πόρτα τους παιδικούς σου φίλους και να είναι όλοι νεκροί. Ένας άνθρωπος, που ωσάν μορφή της ερήμου θα σε μαγέψει, αν το θέλει και αν το θες, και θα σε πάρει μαζί του στον δικό του τόπο, στον δικό του κόσμο.

Η πλάκα είναι ότι "η πουτάνα η κενονία" και η γαμημένη συνήθεια σου έχει βάλει ωράριο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, και ξαφνικά αναγκάζεσαι να διακόψεις την ιστορία του ανθρώπου, γιατί η ώρα πέρασε και... κρίμα.

Και πιο πολλή πλάκα έχει πως το μαγαζάκι του είναι μια ανάσα από τη Ροτόντα (και εδώ ο οξυδερκής αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι το σημερινό ποστ δεν είναι τίποτε άλλο από μια αισχρή διαφήμηση) και το "ανακάλυψα" μόλις στο τέταρτο έτος... Όλο εκπλήξεις η ρουφιάνα η ζωή.

Mouth's Cradle - The Next Big Thing

Καιρό έχω να ασχολήθω με κάποιο συγκρότημα κι αυτό μάλλον επειδή κανένα δεν τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή μου τον τελευταίο καιρό. Ε λοιπόν, τα πράγματα άλλαξαν, ένας νέος άνεμος αλλαγής πνέει, το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ - ενωμένο - δυνατό, κι άλλα συναφή τσιτάτα...

Δεν ξέρω αν οι Mouth's Cradle θα γίνουν το επόμενο μεγάλο όνομα της πάγκοσμιας μουσικής σκηνής, όπως προσπαθεί να περάσει ο τίτλος του πρώτου τους δίσκου, αλλά σίγουρα πρόκειται για ένα εξαιρετικά φρέσκο ντουέτο με πρωτόγνωρο ήχο.

Αποτελούνται από τους Mouf (Kevin Hegedus) και Master Rogers (Brandon Linn) και ως Mouth's Cradle δεν έχουν ούτε ένα χρόνο ζωής. Φοιτητές μουσικής σύνθεσης στο Syracuse University της πολιτείας της Νέας Υόρκης, ένωσαν τις δυνάμεις τους (sic) το καλοκαίρι του 2009, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP "Baby Teeth" στο τέλος του ίδιου έτους και το πρώτο τους πλήρες album "The Next Big Thing" τον προηγούμενο μήνα.

Ο ήχος τους είναι μια πρωτότυπη μίξη hip-hop, pop και electronica. Ο Mouf φέρνει στο project τις φωνητικές του λούπες και τους στίχους, ενώ ο Master Rogers ντύνει τα κομμάτια με ποικιλόμορφα beats και χαριτωμένες μελωδίες. Οι δημιουργίες τους χαρακτηρίστηκαν ως έχουσες την ίδια επίδραση με overdose ζάχαρης (δεν παχαίνουν βέβαια...) και έχουν σκαλώσει στο μυαλό μου εδώ και καμιά βδομάδα. Το iTunes (στο οποίο είναι αποκλειστικά διαθέσιμο το album τους για την ώρα) τους έβαλε στην κατηγορία "New and Noteworthy”...! Γενικά, πρόκειται για μια από τις πιο ελπιδοφόρες νέες κυκλοφορίες εδώ και πολύ καιρό... Το νέο αίμα της indie-pop δείχνει τα δόντια του!

*Ακούστε τα, κατ' εμέ, τρια καλύτερα κομμάτια του album...

Εκλογές, κόμματα.....

με φρου-φρου κι αρώματα, έλεγε ο Τζιμάκος... Και έφτασε η ώρα για τις "δικές μας", τις "προσωπικές" μας εκλογές, τις φοιτητικές. Όποιος θέλει να γράψει και να μιλήσει εναντίον των φοιτητικών εκλογών, είθισται τέτοια εποχή κάθε χρόνο να κάνει μια χιουμοριστική περιγραφή της κάθε παράταξης και μετά να κλείνει με λίγο πομπώδη πολιτικό λόγο. Επειδή όμως φέτος βαριέμαι και επειδή λίγοι άνθρωποι πλέον έχουν χιούμορ και επειδή τον πομπώδη πολιτικό λόγο θα τον βαριόμουν κι εγώ που θα τον έγραφα, ζητώ σχολιασμό. Ζητώ κάποιος να έρθει να μου πει γιατί είναι σημαντικές για τη ζωή του οι εκλογές αυτές. Και προφανώς δεν εννοώ τα κομματόσκυλα κάθε απόχρωσης (αν και καλοδεχούμενα και τα δικά τους σχόλια), αλλά αυτούς που δεν είναι υποψήφιοι, που δεν συμμετέχουν σε κάποια παράταξη, αλλά πάνε και ψηφίζουν ενηγουέη.... Από κάτω μπαίνουν τα σχόλια, άντε μπας και ανοίξουμε καμιά συζήτηση οι λίγοι που περνάμε από εδώ....

Στο αμπάρι τις ευθύνες τις έχουν οι σκλάβοι....?

Αν δεν το 'χεις παρ' χαμπάρ'/μας έχουν βάλει μες στο αμπάρ' (κατά το γνωστό άσμα που ριμάρει με "μπαρ-σταμπάρ" --- ακόμα και στα στιχοπλαστικά αντιγράφομεν) ....

Τέλος πάντων, ναι. Σαφώς και ο στίχος ισχύει και σαφώς κάποιοι δεν το έχουν πάρει πρέφα. Δεν έχουν πάρει πρέφα ότι οι ζωές τους κινούνται μεταξύ Άνγκελας (Μέρκελ) και, εσχάτως, Άντζελας (Γκερέκου). Δεν έχουν πάρει πρέφα ότι όλοι τους δουλεύουν, ακόμα κι όταν οι ίδιοι δεν δουλεύουν. Και ότι αυτό που ακουμπάει τον ευγενή και ευαίσθητο κωλαρίνο τους, δεν είναι προβοσκίδα ελέφαντα, αλλά πέος γαϊδουριού....

Και τέλος πάντων (πάλι, γιατί τα πάντα μπορούν να έχουν πολλά τέλη), αυτοί οι αχαμπάριαστοι (αδόκιμος όρος) άνθρωποι (ακόμα πιο αδόκιμος) εγκαλούν...

-ΣΚΟΤΩΣΑΤΕ ΤΡΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΠΑΡ' ΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ............!!!!!!!!!!!!!

Και τι να του πεις...? Ότι είσαι ενάντια στη βία (sic), ότι 5 ή 10 ή 100 απάνθρωποι δεν μπορεί να χαρακτηρίζουν με τις πράξεις τους εμένα κι εσένα...? Θες-δε θες σου δημιουργούνται ενοχές, πόσο μάλλον σε 'μένα που είμαι ενοχικός από τη φύση μου. Και τα συζήταγα, αυτά τα περί ενοχών και αισθήματος προσωπικής (και ταυτόχρονα συλλογικής) ευθύνης, με μια φίλη και με άκουγε, και αφού με άκουσε, με κοίταζε με αίσθημα απόλυτης καημενιάς, όπως κοιτάς τον ημίτρελο, ανήμπορο παππού να τρώει τις μύξες του (κι είναι κι όμορφη κοπέλα και γάμησέ τα, αποτύχαμε....).

- ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΤΕ ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΤΟΤΕ............!!!!!

Έρχεται καθυστερημένη (που δε σημαίνει "αργοπορημένη", αλλά "από καθυστερημένο") η σαφής και ουσιώδης απάντηση του ως άνω αχαμπάριαστου. Μα ρε φίλε, αυτό θαρρείς ότι είναι η πορεία...? Θαρρείς ότι στο δρόμο κατεβαίνουν (πληρωμένοι ή απλήρωτοι) δολοφόνοι για να βρουν ευκαιρία να κάψουν ανθρώπους? Θαρρείς ότι αυτό ήταν οι 200.000 της 5/5? Εσύ δεν είδες παππούδες, γιαγιάδες, υπαλλήλους, οδοκαθαριστές, φοιτητές, κοριτσάκια του μπαμπά, ηλεκτρολόγους, κουλουρτζήδες, πουτάνες (αλλά όχι νταβάδες), άεργους, άνεργους και άλλους πολλούς και διάφορους, που το μόνο που ζήταγαν είναι τις ζωές τους πίσω....?

Και τέλος πάντων (τελευταίο, το υπόσχομαι),

Εν τέλει, τελικά, στην τελική, τέλος-τέλος και τελειώνοντας, θα ήθελα να δηλώσω ότι όσο μας μειώνετε θα ψηλώνουμε, όσο μας χτυπάτε θα σηκωνόμαστε, όσο μας μαυρίζετε θα ζωγραφίζουμε, όσο μας πνίγετε θ'ανασαίνουμε, όσο μας σκοτώνετε θ'ανασταινόμαστε...

 Και σ'αυτό δεν κάνω ούτε βήμα πίσω....

 

Βρυκόλακες διψασμένοι για αίμα...

Υπάρχουν ανάμεσά μας βρυκόλακες διψασμένοι για αίμα. Μην μπερδεύεστε, δεν είναι άνθρωποι. Όσο "αντικομφορμιστές", "αντιεξουσιαστές", "αντισυστημικοί", "αντι-οτιδήποτε" κι αν δηλώνουν, δεν ανήκουν στο ανθρώπινο είδος. Είναι αυτοί που μιλάνε με λαγνεία για τον θάνατο. Είναι αυτοί που τον προκαλούν. Είναι αυτοί που, σαν άλλοι στρατηγοί, θα μιλήσουν και μιλάνε ήδη για "παράπλευρες απώλειες". Είναι αυτοί που στο όνομα της "επανάστασης" δε θα έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να σκοτώσουν. Είναι αυτοί που θα έπρεπε να φοράνε στολές μπάτσων και να είναι απέναντί μας. Και, αν είναι η "επανάσταση" να γίνει από αυτούς, εγώ προτιμώ να μη γίνει ποτέ.

Σήμερα, εν μέσω της μεγαλύτερης διαδήλωσης που έχει δει στη σύγχρονη, μεταπολιτευτική της ιστορία η χώρα, πέθαναν 3 άνθρωποι. Πνίγηκαν από τους καπνούς, ενώ είχε μπουρλοτιάσει η τράπεζα στην οποία δούλευαν. Και ναι, ισχύει ότι η αλήτικη εργοδοσία δεν τους άφηνε να φύγουν. Ισχύει ότι οι άνθρωποι βρέθηκαν εκεί για να βγάλει ο Βγενόπουλος λίγα παραπάνω φράγκα. Ισχύει επίσης, ότι και την τυφλή βία το σύστημα τη δημιουργεί (απλή και περιεκτική ανάλυση εδώ). Αλλά, τα παραπάνω δεν δικαιολογούν στο ελάχιστο τα αιμοδιψή μουνόπανα που θεώρησαν θεμιτό να πετάξουν μολότωφ σε κτήριο γεμάτο κόσμο. Δε με νοιάζει ποιοί ήταν. Δε με νοιάζει τι δηλώνουν. Με νοιάζει που πέθαναν τρεις άνθρωποι. Με νοιάζει που δε μαθαίνουμε. Με νοιάζει που μέρα με τη μέρα γινόμαστε και πιο κτήνη. Με νοιάζει που αντί να προσπαθούμε να βγούμε από αυτό το λούκι που μας έχουν βάλει, χωνόμαστε μόνοι μας όλο και πιο βαθιά. Αντί να γίνουμε ανθρώπινοι, γινόμαστε απάνθρωποι. Αντί να παράξουμε ομορφιά, παράγουμε ασχήμια. Αντί να διεκδικήσουμε τις ζωές μας, αφαιρούμε τις ζωές άλλων...

Και πολύ φοβάμαι ότι το πηγάδι στο οποίο έχουμε πέσει δεν έχει πάτο. Πολύ φοβάμαι ότι αυτοί οι βρυκόλακες, οι διψασμένοι για αίμα, δε θα σταματήσουν με λίγο σκορδάκι...

Καπνιστών κατάθλιψη...

Δεν έχω δει ποτέ μου πιο τραγικό θέαμα. Δεν έχω υπάρξει ποτέ μου μάρτυρας σε πιο θλιβερή εικόνα. Και δε μιλάω ούτε για φτωχικές παραγκουπόλεις, ούτε για παιδιά να ζητιανεύουν στο κρύο και τη βροχή (γιατί ακόμα κι εκεί θα μπορέσεις να διακρίνεις μια κάποια ελπίδα)...

Περπατάω στο αεροδρόμιο της Βιέννης. Έχω ακόμη 5 ώρες για την επόμενη πτήση μου, αλλά θέλω να κάτσω κάπου κοντά στη θύρα επιβίβασης, για να μην την ψάχνω μετά. Κι εκεί που ακολουθώ λοιπόν το πλήθος χαζεύοντας τα καταστήματα γύρω μου, παίρνει το μάτι μου μια γυάλινη πόρτα, καλά κρυμμένη πίσω από μια ογκωδέστατη κολώνα. "Smokers lounge" γράφει απ' έξω, "Εδώ είμαστε!!" λέω κι εγώ. Κάνω να μπω μέσα και η ειρωνεία της ονομασίας με χτυπάει κατακούτελα... "Ώστε lounge, ε...?". Πρόκειται για ένα δωματιάκι περίπου στο μέγεθος του σαλονιού μου. Γκρίζοι καταθλιπτικοί τοίχοι, γκρίζο καταθλιπτικό πάτωμα, 6 γκρίζα καταθλιπτικά σκαμπώ, 3 γκρίζοι καταθλιπτικοί τάσοι... Α ναι, και δύο καταθλιπτικότατες (και καλά) διακοσμητικές εικόνες σε δύο από τους (ήδη από μόνους τους καταθλιπτικούς) τοίχους, που απεικονίζουν ένα αερόστατο κι ένα αερόπλοιο, σε αποχρώσεις (τι άλλο?) του γκρίζου, του μαύρου και ενός πρωτοφανώς αρρωστιάρικου κίτρινου...

Η "πελατεία" του "lounge"...? Είκοσι καημένοι καπνιστές, να προσπαθούν να αποφύγουν ο ένας το βλέμμα του άλλου, να προσπαθούν να αποφύγουν να κοιτάξουν τη τζαμαρία και τον κόσμο έξω από αυτήν. Κάθισα καμιά ωρίτσα εκεί μέσα, παρατηρώντας τους ανθρώπους που έμπαιναν. Είδα χοντρούς Γερμανούς μεσήλικες να καπνίζουν λες και τους έκατσε το βάρος όλου του κόσμου στο σβέρκο. Ηλικιωμένες Ευρωπαίες (δε βγάζουν κιχ, δε μπόρεσα να καταλάβω εθνικότητα) με εμφανές ύφος γεροντοκόρης/χήρας να ρουφάνε με όλη τους τη δύναμη τα slims τους. Γιαπωνέζοι 60άρηδες, βγαλμένοι θαρρείς από ταινία του Kitano (και προφανώς μέλη της Yakuza), να καπνίζουν και να συζητούν ώρα πολλή, χωρίς όμως να χαμογελούν ποτέ. Νεαροί Ασιάτες businessmen να ρουφάνε ένα τσιγάρο σε 20 δευτερόλεπτα, λες κι αν δεν το καπνίσουν θα τους καπνίσει αυτό. Νεαροί Ολλανδοί, Γερμανοί, Αυστριακοί ν' ανάβουν τσιγάρο, άλλοι με τρεμάμενα χέρια και άλλοι με την πρόφαση της ανετίλας, χωρίς όμως να παίρνουν ούτε στιγμή το βλέμμα τους από τη δική τους ξεχωριστή γωνίτσα του δωματίου που για ανεξήγητους λόγους αποφάσισαν να κοιτάζουν. Σπορτίφ (sic) Άραβες - η αποθέωση του κάγκουρα - ξενερωμένοι, αφού σίγουρα περίμεναν κάτι πιο χλιδάτο. Νεαρές Ανατολικο-ευρωπαίες να κάθονται πλάτη με πλάτη και να συζητάνε για τον τελευταίο γκόμενο και για τις μπότες που αγόρασαν χθες.

Τόσοι και τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, όλοι τους "άρρωστοι", οι σύγχρονοι λεπροί, κλεισμένοι θαρρείς σ'ένα γκριζωπό μπουντρούμι, με μια γυάλινη προθήκη για να βλέπουν και να τους βλέπουν οι "έξω", οι "υγιείς"... Ένα καταθλιπτικό δωμάτιο γεμάτο καταθλιπτικούς, απογοητευμένους ανθρώπους που είδαν μια ολόκληρη κοινωνία να τους αντιμετωπίζει ως δακτυλοδεικτούμενους, ως την προσωποποίηση του καρκίνου. Και που δεν τους έχει μείνει κουράγιο, ούτε σταλιά. Μια-μιάμιση ώρα μέσα σε 'κείνο το δωμάτιο, πρέπει να πέρασαν 2 εκαντοντάδες άνθρωποι. Ούτε ένα χαμόγελο, εκτός από έναν Γιαπωνέζο πιτσιρικά όταν του έστριψα τσιγάρο. Πόση απελπισία μέσα, πόση υποκρισία έξω...

*Από το ταβάνι κρεμόταν ένα (ναι, γκρίζο...) ογκώδες μηχάνημα που ανακύκλωνε τον αέρα. Και οι εξαεριστήρες στο ταβάνι, ανενεργοί...

**Δεν έχω δει ανθρώπους που να καπνίζουν με πιο περίεργο τρόπο από τους Ιάπωνες. Από το πώς κρατάνε το τσιγάρο, μέχρι το πώς το ρουφάνε, το πώς εισπνέουν, το πώς το τινάζουν... Δεν μπορώ να το περιγράψω, πρέπει να το δει κανείς για να το καταλάβει...

Τι θα πει, "λάθος"...?

Για να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά, πέρα από τον όποιο χαβαλέ... Δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία από το να βγαίνει ανακοίνωση της Αστυνομίας για το περιστατικό με τον ψεκασμό του Μανώλη Γλέζου και να μιλάει για "ατυχές περιστατικό" και για "λάθος". Ποιό ακριβώς είναι το ατυχές περιστατικό και ποιό το λάθος...? Επειδή δηλαδή ψεκάσανε το Γλέζο και όχι κάποιο τυχαίο γεροντάκι, είναι ξαφνικά "λάθος"...? Κι αν ήταν ο οποισδήποτε άλλος θα ήταν μια χαρά "σωστό", ε..?

Τι μαλακίες είναι αυτές? Καθίστε και ξαναδείτε τα γαμημένα τα πλάνα. Ο αλητήριος ΜΑΤατζής πολύ απλά σημαδεύει με τη φυσούνα και ψεκάζει. Ο μόνος τρόπος να πρόκειται για λάθος, είναι να γλίστρησε το δάχτυλό του στη σκανδάλη, ισχυρισμός που θα ήτο εξίσου γελοίος με τον ισχυρισμό ότι ο Καρατζα-φύρερ δεν είναι φασίστας (και με δεδομένο ότι έχουμε ακούσει πολλάκις τον δεύτερο ισχυρισμό, καιρός είναι να ακούσουμε και τον πρώτο). Όπως και να έχει, όποιον και να είχε απέναντί του ο μπάτσος, το να εκτοξεύσει χημικά στα μούτρα ενός ανθρώπου είναι εγκληματικό. Δεν είναι "λάθος", δεν είναι "ατυχές περιστατικό", είναι ηθελημένη εγκληματική ενέργεια. Και σε αυτόν εδώ τον τόπο, συμβαίνει πολύ συχνά. Όσοι έχουμε την κακή συνήθεια να κατεβαίνουμε σε πορείες, γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο γουστάρουν οι μπάτσοι να ξεκαβλώνουν πετώντας χημικά από 'δω κι από κει, χωρίς να τους νοιάζει πού (όπως μπαλκόνια σπιτιών, όπως οριζόντια με τον εκτοξευτήρα για να έχουν και ελπίδες να σκοτώσουν) ή σε ποιόν (παππούδες, γιαγιάδες, μαθητές, μωρά).

Γι'αυτό λοιπόν κύριοι της ΕΛ.ΑΣ. δεν δέχομαι τις δικαιολογίες σας. Γιατί αυτό που κάνατε, κάνετε και θα κάνετε, είναι εγληματικό. Και γιατί, αν είχαμε πόλεμο, θα ήσασταν εγκληματίες πολέμου... Αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, έχουμε ακόμα ειρήνη... Ακόμα.

Περί "βιωσιμότητας" ο λόγος...

"Η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού έχει σχέση και με την αύξηση των ορίων ηλικίας, ανάλογα με την αύξηση του προσδόκιμου ζωής"

Πρωθυπουργός, κ. Γεώργιος Παπανδρέου

Ναι... Με σκοπό να πέσει το προσδόκιμο...

Σλόου δε νιούζ...

Σιγά την είδηση ρε παιδιά... Ρίξανε λέει χημικά οι μπάτσοι στον Μανώλη Γλέζο, 80 χρονών άνθρωπο, στο πλαίσιο της προστασίας των πολιτών από τους αλήτες-απεργούς (που εννοείται ότι δεν είναι πολίτες). Και που ακριβώς είναι το νέο...? 

Στο ότι ρίξανε χημικά σε ηλικιωμένο? Κανείς δε θυμάται τις επιθέσεις της αστυνομίας του ΜΠΑΤΣΟΚ σε συνταξιούχους διαδηλωτές στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας? Πάλι επί Χρυσοχοΐδη ήταν, νομίζω... Ή μήπως δε θυμάται κανείς τις θαυμαστές φωτογραφίες με την κακομοίρα γραία που περνάει μπροστά απ' τη διμοιρία και η δεύτερη την ψεκάζει λες κι είναι κατσαρίδα...?

Στο ότι ρίξανε χημικά σε αγωνιστή της Αριστεράς..? Επαναλαμβανόμενη τακτική κι αυτή... Σε κάθε πορεία σχεδόν γίνεται κι αυτό, απλά οι περισσότεροι έχουν μεγαλύτερες αντοχές από τον καημένο τον Γλέζο και δεν καταλήγουν στο νοσοκομείο.

Άλλωστε υπάρχει και ένα κρυμμένο μήνυμα που ελάχιστοι έπιασαν... Με γερμανική πλέον διακυβέρνηση, πάω στοίχημα ότι οι εντολές ήταν σαφείς. "Πνίξτε το Γλέζο..! Εκδίκηση για τη σημαία..!"

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ...

Και τι τους λες τώρα...? Το αυτοκόλλητο αυτό το πήρε το μάτι μου στη Δυτική Θεσσαλονίκη, προς Σταυρούπολη μεριά, στην είσοδο μιας μονοκατοικίας... Οι βαρβάτοι Χριστιανοί της περιοχής είπαν να πάνε ένα βήμα παρακάτω από το κλασσικό: "Είμαστε Ορθόδοξοι μπλα, μπλα... Δεν επιθυμούμε επίσκεψη Ιεχωβάδων μπλα, μπλα, μπλα. Ευχόμαστε να τους φωτίσει ο Θεός μπλα, μπλα"... Και από την αστείρευτη ορθόδοξη έμπνευσή τους ξεπήδηξε αυτό το μαργαριτάρι. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι αυτό το αυτοκόλλητο δεν το προμηθεύεται κανείς από καμιά "παραθρησκευτική οργάνωση". Στις εκκλησίες το μοιράζουνε, έλα να πάρεις κόσμε...!

Και η ερώτησή μου είναι, πώς να τους αντιμετωπίσεις αυτούς τους ανθρώπους? Αν τους πάρεις στα σοβαρά, θα πρέπει να μιλήσεις για "ψυχοπαθολογικά σύνδρομα", να πεις τι λέει ο κοκκάκιας Φρόυντ για το ζήτημα και άλλα τέτοια "επιστημονικά". Καθόλου απίθανο να ισχύουν, αλλά αυτό το άθλημα δεν είναι του γούστου μου...

Αν πάλι τους αντιμετωπίσεις με το ίδιο μίσος που δείχνουν κι αυτοί, θα τους πεις οπισθοδρομικούς, μεσαιωνικούς, κακόβουλους ρατσιστές, να τους σκυλοβρίσεις για τα σκατά που κουβαλάνε για μυαλό κι άλλα παρόμοια. Έχω αισθανθεί την ανάγκη να συμμετάσχω σε αυτό το άθλημα (και επίσης δεν είναι καθόλου απίθανο να ισχύουν), αλλά και πάλι δεν είναι του γούστου μου...

Φταίω που το μόνο που μ'ευχαριστεί είναι να τους παίρνω στην πλάκα και να παίζω με τις φοβίες τους...?

Άντε και γαμήσου, εγώ περνάω καλά... (Φοβίες...)

Εγώ φοβάμαι... Κι εσύ φοβάσαι και το ξες... Φοβάσαι τα νέα μέτρα, φοβάσαι τη χρεοκοπία, φοβάσαι την φορολογία, φοβάσαι τον Τρισέ, φοβάσαι το Γιωργάκη, φοβάσαι ιδιαίτερα τον Πάγκαλο, φοβάσαι τους αγρότες, φοβάσαι τους λογαριασμούς, φοβάσαι (για) τα λεφτά, φοβάσαι τους μετανάστες, φοβάσαι το γείτονά σου, τα πάντα όλα (και τα κοάλα τίποτα) φοβάσαι...

Γιατί φοβάσαι..? Γιατί αυτό θέλουν (αυτοί του αορίστου γ' πληθυντικού προσώπου) να κάνεις. Γιατί αν φοβάσαι, είσαι εύκολος. Αν φοβάσαι ότι αύριο-μεθαύριο η χώρα θα χρεοκοπήσει, θα δεχτείς τα μέτρα... Και δε θα αντιδράσεις, γιατί φοβάσαι. Αν φοβάσαι τους "τρομοκράτες", που σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του Τράγκα (χα! οι λέξεις "έγκυρος" και "Τράγκας" στην ίδια πρόταση!) έχουν διασύνδεση με το κοινό έγκλημα και βρίσκονται παντού και πάντα, θα δηλώσεις τα στοιχεία σου ως κάτοχος καρτοκινητού. Αν φοβάσαι τους μετανάστες, θα μπεις στο ηλίθιο δίλημμα του "να γίνουν Έλληνες ή όχι" (λες και το αν είσαι άνθρωπος και έχεις δικαιώματα, καθορίζεται από το αν είσαι Έλληνας)... Αν φοβάσαι, θα πληρώσεις τους αυξημένους φόρους σου, θα ιδιωτικοποιήσεις και τα τελευταία αγαθά που έχεις, θα ξοδεύεις τα κέρατά σου για να πας ένα ταξίδι στο βουνό (άρα θα σταματήσεις να πηγαίνεις), δε θα βγαίνεις από το σπίτι σου, θα διασκεδάζεις λιγότερο, θα ακρωτηριάσεις όλα σου τα δικαιώματα επειδή "η χώρα σε έχει ανάγκη" και στο τέλος θα μετατραπείς σε ένα άχρωμο, άοσμο ζόμπι που μόνο θα δουλεύει... Όλα αυτά επειδή φοβάσαι...

Κι έτσι όπως καθόμουν, είχα μια ιδέα... Τι θα γινόταν αν μερικές χιλιάδες ανθρώπων έμπαιναν να εγκατασταθούν και να δημιουργήσουν τη δική τους "πολιτεία", μέσα στις Πανεπιστημιουπόλεις..? Αν μπαίναμε επί παραδείγματι, 3-4 χιλιάδες μέσα στο campus του ΑΠΘ και κοιμόμασταν εκεί, καλλιεργούσαμε λαχανικά και φρούτα στα πάρκα του, κάναμε πάρτυ στις άδειες αίθουσές του, διδασκόμασταν και διδάσκαμε ο ένας τον άλλο μαθαίνοντας να κάνουμε με νέους τρόπους καλύτερες τις ζωές μας, εφευρίσκαμε νέους τρόπους για να εκφράζουμε τη δημιουργικότητά μας και να περνάμε τα μηνύματα που θέλουμε, δεν δουλεύαμε και δεν πληρώναμε...? Δεν ξέρω, αλλά και μόνο που μπόρεσα να το ονειρευτώ, δε φοβάμαι...