Άντε και γαμήσου, εγώ περνάω καλά... (Φοβίες...)

Εγώ φοβάμαι... Κι εσύ φοβάσαι και το ξες... Φοβάσαι τα νέα μέτρα, φοβάσαι τη χρεοκοπία, φοβάσαι την φορολογία, φοβάσαι τον Τρισέ, φοβάσαι το Γιωργάκη, φοβάσαι ιδιαίτερα τον Πάγκαλο, φοβάσαι τους αγρότες, φοβάσαι τους λογαριασμούς, φοβάσαι (για) τα λεφτά, φοβάσαι τους μετανάστες, φοβάσαι το γείτονά σου, τα πάντα όλα (και τα κοάλα τίποτα) φοβάσαι...

Γιατί φοβάσαι..? Γιατί αυτό θέλουν (αυτοί του αορίστου γ' πληθυντικού προσώπου) να κάνεις. Γιατί αν φοβάσαι, είσαι εύκολος. Αν φοβάσαι ότι αύριο-μεθαύριο η χώρα θα χρεοκοπήσει, θα δεχτείς τα μέτρα... Και δε θα αντιδράσεις, γιατί φοβάσαι. Αν φοβάσαι τους "τρομοκράτες", που σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του Τράγκα (χα! οι λέξεις "έγκυρος" και "Τράγκας" στην ίδια πρόταση!) έχουν διασύνδεση με το κοινό έγκλημα και βρίσκονται παντού και πάντα, θα δηλώσεις τα στοιχεία σου ως κάτοχος καρτοκινητού. Αν φοβάσαι τους μετανάστες, θα μπεις στο ηλίθιο δίλημμα του "να γίνουν Έλληνες ή όχι" (λες και το αν είσαι άνθρωπος και έχεις δικαιώματα, καθορίζεται από το αν είσαι Έλληνας)... Αν φοβάσαι, θα πληρώσεις τους αυξημένους φόρους σου, θα ιδιωτικοποιήσεις και τα τελευταία αγαθά που έχεις, θα ξοδεύεις τα κέρατά σου για να πας ένα ταξίδι στο βουνό (άρα θα σταματήσεις να πηγαίνεις), δε θα βγαίνεις από το σπίτι σου, θα διασκεδάζεις λιγότερο, θα ακρωτηριάσεις όλα σου τα δικαιώματα επειδή "η χώρα σε έχει ανάγκη" και στο τέλος θα μετατραπείς σε ένα άχρωμο, άοσμο ζόμπι που μόνο θα δουλεύει... Όλα αυτά επειδή φοβάσαι...

Κι έτσι όπως καθόμουν, είχα μια ιδέα... Τι θα γινόταν αν μερικές χιλιάδες ανθρώπων έμπαιναν να εγκατασταθούν και να δημιουργήσουν τη δική τους "πολιτεία", μέσα στις Πανεπιστημιουπόλεις..? Αν μπαίναμε επί παραδείγματι, 3-4 χιλιάδες μέσα στο campus του ΑΠΘ και κοιμόμασταν εκεί, καλλιεργούσαμε λαχανικά και φρούτα στα πάρκα του, κάναμε πάρτυ στις άδειες αίθουσές του, διδασκόμασταν και διδάσκαμε ο ένας τον άλλο μαθαίνοντας να κάνουμε με νέους τρόπους καλύτερες τις ζωές μας, εφευρίσκαμε νέους τρόπους για να εκφράζουμε τη δημιουργικότητά μας και να περνάμε τα μηνύματα που θέλουμε, δεν δουλεύαμε και δεν πληρώναμε...? Δεν ξέρω, αλλά και μόνο που μπόρεσα να το ονειρευτώ, δε φοβάμαι...