Ανεύθυνη ευθυνοφοβία... (ή Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο)

Διαβάζοντας ένα post της Poetaster μου ήρθαν στο νου οι σκέψεις που έκανα χθες το βράδυ. Αναπολούσα τα μαθητικά μου χρόνια και αναρωτιόμουνα τι νόημα είχαν - και τ'ανακάλυψα...

Τα πράγματα είναι απλά. Εκπαιδευτικό σύστημα άλλης χώρας δεν έχω ζήσει από πρώτο χέρι, γι'αυτό τα συμπεράσματα αφορούν αποκλειστικά την Ψωροκώσταινα. Το εκπληκτικό - γιατί έκπληξη προκαλεί - εκπαιδευτικό σύστημα αυτής της χώρας έχει έναν και μοναδικό σκόπο. Να παράγει γρανάζια. Γρανάζια που στελεχώνουν αυτή την κακολαδωμένη και αναποτελεσματική μηχανή που λέγεται Ελλάδα. Και ακριβώς επειδή είναι κακολαδωμένη και αναποτελεσματική, παράγει και συγκεκριμένης ποιότητας γρανάζια.
Όταν ήμουν λοιπόν σχολείο, δύο ήταν οι δρόμοι... Για όλους δύο είναι. Ή αγαπάς αυτό που σου δίνουν, αυτό που σου πασάρουν για παιδεία, αυτό το άχαρο, άοσμο, άγευστο συνονθύλευμα ως επί το πλείστον άχρηστων πληροφοριών - το αγαπάς και το μαθαίνεις, απ'έξω κι ανακατωτά, από την αρχή μέχρι το τέλος - και γίνεσαι από τα καλά και σημαντικά γρανάζια της μηχανής. Ή το μισείς, τα παρατάς, δε σε νοιάζει και γίνεσαι ένα δευτερεύον γρανάζι, ένα μπουλόνι, μια τσιμούχα, κάτι τέλος πάντων...
Και αυτοί οι δύο τύποι γραναζιών, συγγνώμην... ανθρώπων, αποτελούν την κοινωνία μας. Δεν το βλέπετε...? Φορμαρισμένες λειτουργίες, φορμαρισμένες απόψεις, ρομποτάκια που ζουν ανάμεσα σε άλλα ρομποτάκια και κάνουν ακριβώς αυτό για το οποίο εκπαιδεύτηκαν. Συντηρούν με τον "πολιτισμό" τους την έλλειψη πολιτισμού, με τις "απόψεις" τους την έλλειψη απόψεων, με την "παιδεία" τους την έλλειψη παιδείας, με την "αγάπη" τους την έλλειψη αγάπης και πάει λέγοντας...
Ευτυχώς - ή δυστυχώς, γιατί το νόμισμα έχει δύο όψεις - κάποιοι διάλεξαν τον τρίτο δρόμο, ε Poetaster...?