Ταξίδια, γνωριμίες, φιλίες... (tribute to Athens' EYP)

Μισώ την Αθήνα όσο κανένας άλλος... Πνίγομαι από την ατμόσφαιρα, ζαλίζομαι από την κίνηση, δεν την αντέχω, δεν την μπορώ.... (πολλή γκρίνια έπεσε...) Έλα όμως που μια παρέα παιδιά με έκανε να μη θέλω να φύγω...

Ερώτηση: Πότε μια εμπειρία γίνεται αξέχαστη...;;;;;
Απάντηση: Πρώτον, όταν το καταραμένο τραίνο του ΟΣΕ μετατρέπεται σε "magic train" με τα γέλια και τα τραγούδια του dimhap και της Μάγδας, τα αστεία του Δημήτρη και του Duke, την best παρέα του Κώστα (και την προσθήκη της - άσχετης στη συγκεκριμένη παρέα, αλλά πάντα γλυκιάς και αστείας - Σίας)... Όταν σε υποδέχεται ο Alex, με το πιο hippie στυλ που έχεις δει ποτέ, προσφέροντας σου υπέροχα μωβ λουλούδια (δεν έχω ιδέα τι λουλούδια ήταν)... Όταν συνειδητοποιείς τι ακριβώς εννοεί ο Μπινές όταν σου λέει "θα σε φιλοξενήσω". Δηλαδή, άπειρο whisky, άπειρος χώρος, άπειρη ελευθερία, άπειρο γέλιο... Θες δε θες κάνεις κατάχρηση της φιλοξενίας του και νιώθεις γαϊδούρι... Όταν καταλαβαίνεις ότι η δουλειά που ήταν να κάνεις είναι διπλά δύσκολη και διπλά εξαντλητική, αλλά δε σε νοιάζει, γιατί την κάνεις με ένα από τα πιο υπέροχα πλάσματα που γνώρισες ποτέ (Στελλίτσα μου, σε ευχαριστώ για τη συνεργασία...!!!)... Όταν ξαναβλέπεις μετά από μήνες καλούς σου φίλους (Μπινές, Alex, Γιάμπου, Πάντα, Mariet, Λένα)... Όταν οι καινούριες φιλίες που κάνεις, μέσα σε μόλις 5 μέρες, συναγωνίζονται σε αξία και συναίσθημα τις παιδικές σου (Στέλλα Σ., Ελεονώρα, Βαλάντω)... Όταν γνωρίζεις τόσο πολύ κόσμο και εύχεσαι σε όποια δύναμη ακούει να μπορούσες να τους γνωρίσεις καλύτερα (Nicholas, Jimmy, Λαυρεντία, Zoe, Μαντώ...)Όταν έχεις 4 προσωπικούς σωφέρ (Πάντα, Ελεονώρα, Στέλλα, Nicholas... ευχαριστώ πολύ παιδιά!!!)... Όταν κοιμάσαι μόλις για 1 ώρα, αλλά η ενέργεια που σου δίνουν οι άνθρωποι γύρω σου σου φτάνει για να βγεις έξω μετά τη δουλειά, να γυρίσεις σπίτι στις 4, να αράξεις λίγο με ένα ουισκάκι στο χέρι, να πεις πέντε μαλακίες και να κοιμηθείς πάλι για 1 μόνο ώρα, πριν ξαναρχίσεις το ίδιο τροπάρι...!!!! Όταν η ποσότητα αλκοόλ στο αίμα σου αγγίζει τα όρια της τοξικότητας και γουστάρεις (Alex ίσως κερδίσεις την επόμενη φορά...!!!)... Όταν αγκαλιάζεις όλους αυτούς τους ανθρώπους και σ'αγκαλιάζουν κι αυτοί και προσπαθείς να κρύψεις το γεγονός οτι κλαις και συνειδητοποιείς οτι κι αυτοί κάνουν το ίδιο...

Όταν, τελικά, περνάς υπέροχα, παρέα με υπέροχους ανθρώπους και για κάμποσες μέρες μετά αναπολείς τις στιγμές αυτές μ'ένα ηλίθιο χαμόγελο καρφιτσωμένο στο πρόσωπό σου και ξέρεις ότι (δυστυχώς) την επόμενη φορά πάλι έτσι απότομα θα τελειώσει...




*σε όσους πιθανόν δεν είδαν το όνομά τους στο παραπάνω κειμενάκι, χίλια συγγνώμη... να ξέρετε οτι δεν έγινε επίτηδες...

**για μια πολύ πιο όμορφη αποτύπωση αυτών των γεγονότων δες: http://www.dimhap.com/blog/?p=143