Η "δημοκρατία" κέρδισε...

Για να εξηγήσει κανείς τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, θα πρέπει να κάνει μια αναθεώρηση του ορισμού της «δημοκρατίας».  Ξέραμε ότι «δημοκρατία» είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού (S., D., Tansey, Politics: the basics, 1995, p.176). Πλέον, λαμβάνοντας υπόψη μας το ελληνικό παράδειγμα, συμπεραίνουμε ότι η «δημοκρατία» ομοιάζει πολύ περισσότερο στην ολιγαρχία. Μια γκρούπα επαγγελματιών πολιτικών, αποφασίζει να ξεπουλήσει (στο σύνολό της σχεδόν) την δημόσια περιουσία ενός ολόκληρου λαού. Όταν ένα κομμάτι του προαναφερθέντος λαού αποφασίζει να διαμαρτυρηθεί, η απάντηση της «δημοκρατίας» είναι τόνοι χημικών (ληγμένων, δωρεάν προσφορά των κυβερνήσεων της Γαλλίας και του Ισραήλ).  Άρα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, «δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τους τραπεζίτες, ασκείται από τους πολιτικούς και υπηρετεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών».

Μια νύχτα στις "Χίλιες και μία"...

Οι σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή σου, είναι οι φίλοι σου, οι έρωτές σου, άντε και οι γονείς σου. Αυτούς σκέφτεσαι, για αυτούς πράττεις, αυτοί σου έχουν προσφέρει τις ομορφότερες, τις πιο έντονες, τις εξέχουσες στιγμές στην αλληλουχία στιγμών και γεγονότων που αποτελεί τη ζωή σου. Αυτοί σου τις προσφέρουνε και συ τις δέχεσαι απλόχερα, τις ρουφάς μέχρι το μεδούλι και, ανάλογα τον ψυχισμό σου, λες και ευχαριστώ... Με δεδομένη αυτήν την αιτιακή σχέση, ότι δηλαδή οι σημαντικοί για σένα άνθρωποι σου προσφέρουνε σπουδαίες στιγμές, πρέπει να ισχύει και το αντίθετο. Οι άνθρωποι που σου προσφέρουνε σπουδαίες στιγμές, να είναι και άνθρωποι σημαντικοί για τη ζωή σου, την ύπαρξή σου, για σένα, για το τι άνθρωπος έγινες.

Όπως σε όλους τους πολιτισμούς, λοιπόν, αρχαίους και νεώτερους, ανατολικούς και δυτικούς, "βάρβαρους" και "πολιτισμένους", αυταρχικούς και ελευθεριακούς, τις σημαντικότερες στιγμές τις προσφέρουνε αυτοί που λένε ιστορίες... Παραμυθάδες, ιστορικοί, γιαγιάδες και φαφλατάδες, σε γραπτά, από στόμα σε στόμα, στις πλατείες και τις αγορές, λένε ιστορίες για πράγματα αληθινά και φανταστικά, για εμπειρίες, για μύθους, για φήμες, και μαγεύουν τον έναν ή τους περισσότερους που ακούν. Και τις πιο όμορφες ιστορίες, σου τις προσφέρουνε οι άνθρωποι που έρχονται από μακριά, από μέρη που δε γνωρίζεις και που δεν έχεις πάει... Και μόνο γι'αυτό, θα ήταν (και είναι) ηλίθιος όποιος αρνιόταν τον τόπο του σε κάποιον ξένο. Και θα ήταν (και είναι) επίσης ηλίθιος, όποιος αρνείται να ακούσει την ιστορία που αυτός ο ξένος θα του αφηγηθεί.

 Αν θες, θα γνωρίσεις πολλούς τέτοιους τύπους. Ακόμα και κλασσικός έλληνας πέφτουλας να είσαι, θα γνωρίσεις κάποιο καλοκαίρι μιά τουλάχιστον Σέρβα, την οποία πριν την πηδήξεις (μάλλον, υποθέτω...), θα ακούσεις για λίγο να σου λέει κάποια ιστορία από τον τόπο της (γιατί "πατρίδα" δεν έχει κανείς, έχει "τόπο"). Κι αν είσαι διψασμένος για ιστορίες, θα συναντήσεις Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες, Λατινοαμερικάνους μουσικούς, Ίβηρες μάγειρες, Αφρικανούς μικροπωλητές, Κύπριους πρόσφυγες, Τσέχους κομμουνιστές... τουλάχιστον. Ο καθένας μπορεί να προσθέσει τα δικά του.

Απόψε γνώρισα έναν Άραβα. Έναν Ιρακινό, μάγειρα και καθηγητή πανεπιστημίου, έναν άνθρωπο με χρόνια στην πλάτη του, αραιωμένα μαλλιά και ισχυρή άποψη, μα πάνω απ'όλα, θέληση και όρεξη να την πει και μ'αυτήν να φτιάξει ιστορίες. Να φτιάξει ιστορίες για διεφθαρμένους έλληνες πανεπιστημιακούς, μετά για τη θρησκεία και το Κοράνι, μετά για την αραβική ποίηση, μετά για τα παιχνίδια των έφηβων αγοριών στο Ιράκ, μετά για νεκρούς φίλους. Να πλέξει ιστούς και να φτιάξει διηγήσεις με τα σχεδόν άπταιστα, αλλά χαρακτηριστικά "αραβικά", ελληνικά του. Να σε ταξιδέψει από την, πικάντικη αλλά άχρωμη, ελληνική ακαδημαϊκή πραγματικότητα, στην έρημο. Για να σου πει πως η ζωή σε αυτόν τον αχανή τόπο έμαθε τους Άραβες να σκέφτονται "διαφορετικά". Πως ο νυχτερινός ουρανός, κάτω από τον οποίο ταξίδευαν συχνά, τους οδήγησε να αναπτύξουν την αστρονομία και πως η χαοτική καθημερινότητα της ερήμου τους προσέδωσε την πνευματική ελευθερία για να αναπτύξουν την φιλοσοφία. Να σου πει ότι οι Άραβες ποιητές είναι ασύγκριτοι και πως από αυτούς οι καλύτεροι είναι οι Ιρακινοί. Να σου εξηγήσει ότι το κυριότερο εφηβικό παιχνίδι στη Βαγδάτη, είναι ένα όπου τα αγόρια συναγωνίζονται στη στιχοπλοκή φτιάχνοντας, ένα στίχο ο ένας και έναν ο άλλος, μακροσκελή ποιήματα για τις κοπέλες που τους άρεσαν... Και έτσι ο τόπος βγάζει εξαιρετικούς ποιητές. Να σου πει, τέλος, πώς είναι να λείπεις για 28 χρόνια από τον τόπο σου, να γυρνάς, να ζητάς πόρτα-πόρτα τους παιδικούς σου φίλους και να είναι όλοι νεκροί. Ένας άνθρωπος, που ωσάν μορφή της ερήμου θα σε μαγέψει, αν το θέλει και αν το θες, και θα σε πάρει μαζί του στον δικό του τόπο, στον δικό του κόσμο.

Η πλάκα είναι ότι "η πουτάνα η κενονία" και η γαμημένη συνήθεια σου έχει βάλει ωράριο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, και ξαφνικά αναγκάζεσαι να διακόψεις την ιστορία του ανθρώπου, γιατί η ώρα πέρασε και... κρίμα.

Και πιο πολλή πλάκα έχει πως το μαγαζάκι του είναι μια ανάσα από τη Ροτόντα (και εδώ ο οξυδερκής αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι το σημερινό ποστ δεν είναι τίποτε άλλο από μια αισχρή διαφήμηση) και το "ανακάλυψα" μόλις στο τέταρτο έτος... Όλο εκπλήξεις η ρουφιάνα η ζωή.

Mouth's Cradle - The Next Big Thing

Καιρό έχω να ασχολήθω με κάποιο συγκρότημα κι αυτό μάλλον επειδή κανένα δεν τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή μου τον τελευταίο καιρό. Ε λοιπόν, τα πράγματα άλλαξαν, ένας νέος άνεμος αλλαγής πνέει, το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ - ενωμένο - δυνατό, κι άλλα συναφή τσιτάτα...

Δεν ξέρω αν οι Mouth's Cradle θα γίνουν το επόμενο μεγάλο όνομα της πάγκοσμιας μουσικής σκηνής, όπως προσπαθεί να περάσει ο τίτλος του πρώτου τους δίσκου, αλλά σίγουρα πρόκειται για ένα εξαιρετικά φρέσκο ντουέτο με πρωτόγνωρο ήχο.

Αποτελούνται από τους Mouf (Kevin Hegedus) και Master Rogers (Brandon Linn) και ως Mouth's Cradle δεν έχουν ούτε ένα χρόνο ζωής. Φοιτητές μουσικής σύνθεσης στο Syracuse University της πολιτείας της Νέας Υόρκης, ένωσαν τις δυνάμεις τους (sic) το καλοκαίρι του 2009, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP "Baby Teeth" στο τέλος του ίδιου έτους και το πρώτο τους πλήρες album "The Next Big Thing" τον προηγούμενο μήνα.

Ο ήχος τους είναι μια πρωτότυπη μίξη hip-hop, pop και electronica. Ο Mouf φέρνει στο project τις φωνητικές του λούπες και τους στίχους, ενώ ο Master Rogers ντύνει τα κομμάτια με ποικιλόμορφα beats και χαριτωμένες μελωδίες. Οι δημιουργίες τους χαρακτηρίστηκαν ως έχουσες την ίδια επίδραση με overdose ζάχαρης (δεν παχαίνουν βέβαια...) και έχουν σκαλώσει στο μυαλό μου εδώ και καμιά βδομάδα. Το iTunes (στο οποίο είναι αποκλειστικά διαθέσιμο το album τους για την ώρα) τους έβαλε στην κατηγορία "New and Noteworthy”...! Γενικά, πρόκειται για μια από τις πιο ελπιδοφόρες νέες κυκλοφορίες εδώ και πολύ καιρό... Το νέο αίμα της indie-pop δείχνει τα δόντια του!

*Ακούστε τα, κατ' εμέ, τρια καλύτερα κομμάτια του album...

Εκλογές, κόμματα.....

με φρου-φρου κι αρώματα, έλεγε ο Τζιμάκος... Και έφτασε η ώρα για τις "δικές μας", τις "προσωπικές" μας εκλογές, τις φοιτητικές. Όποιος θέλει να γράψει και να μιλήσει εναντίον των φοιτητικών εκλογών, είθισται τέτοια εποχή κάθε χρόνο να κάνει μια χιουμοριστική περιγραφή της κάθε παράταξης και μετά να κλείνει με λίγο πομπώδη πολιτικό λόγο. Επειδή όμως φέτος βαριέμαι και επειδή λίγοι άνθρωποι πλέον έχουν χιούμορ και επειδή τον πομπώδη πολιτικό λόγο θα τον βαριόμουν κι εγώ που θα τον έγραφα, ζητώ σχολιασμό. Ζητώ κάποιος να έρθει να μου πει γιατί είναι σημαντικές για τη ζωή του οι εκλογές αυτές. Και προφανώς δεν εννοώ τα κομματόσκυλα κάθε απόχρωσης (αν και καλοδεχούμενα και τα δικά τους σχόλια), αλλά αυτούς που δεν είναι υποψήφιοι, που δεν συμμετέχουν σε κάποια παράταξη, αλλά πάνε και ψηφίζουν ενηγουέη.... Από κάτω μπαίνουν τα σχόλια, άντε μπας και ανοίξουμε καμιά συζήτηση οι λίγοι που περνάμε από εδώ....

Στο αμπάρι τις ευθύνες τις έχουν οι σκλάβοι....?

Αν δεν το 'χεις παρ' χαμπάρ'/μας έχουν βάλει μες στο αμπάρ' (κατά το γνωστό άσμα που ριμάρει με "μπαρ-σταμπάρ" --- ακόμα και στα στιχοπλαστικά αντιγράφομεν) ....

Τέλος πάντων, ναι. Σαφώς και ο στίχος ισχύει και σαφώς κάποιοι δεν το έχουν πάρει πρέφα. Δεν έχουν πάρει πρέφα ότι οι ζωές τους κινούνται μεταξύ Άνγκελας (Μέρκελ) και, εσχάτως, Άντζελας (Γκερέκου). Δεν έχουν πάρει πρέφα ότι όλοι τους δουλεύουν, ακόμα κι όταν οι ίδιοι δεν δουλεύουν. Και ότι αυτό που ακουμπάει τον ευγενή και ευαίσθητο κωλαρίνο τους, δεν είναι προβοσκίδα ελέφαντα, αλλά πέος γαϊδουριού....

Και τέλος πάντων (πάλι, γιατί τα πάντα μπορούν να έχουν πολλά τέλη), αυτοί οι αχαμπάριαστοι (αδόκιμος όρος) άνθρωποι (ακόμα πιο αδόκιμος) εγκαλούν...

-ΣΚΟΤΩΣΑΤΕ ΤΡΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΠΑΡ' ΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ............!!!!!!!!!!!!!

Και τι να του πεις...? Ότι είσαι ενάντια στη βία (sic), ότι 5 ή 10 ή 100 απάνθρωποι δεν μπορεί να χαρακτηρίζουν με τις πράξεις τους εμένα κι εσένα...? Θες-δε θες σου δημιουργούνται ενοχές, πόσο μάλλον σε 'μένα που είμαι ενοχικός από τη φύση μου. Και τα συζήταγα, αυτά τα περί ενοχών και αισθήματος προσωπικής (και ταυτόχρονα συλλογικής) ευθύνης, με μια φίλη και με άκουγε, και αφού με άκουσε, με κοίταζε με αίσθημα απόλυτης καημενιάς, όπως κοιτάς τον ημίτρελο, ανήμπορο παππού να τρώει τις μύξες του (κι είναι κι όμορφη κοπέλα και γάμησέ τα, αποτύχαμε....).

- ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΤΕ ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΤΟΤΕ............!!!!!

Έρχεται καθυστερημένη (που δε σημαίνει "αργοπορημένη", αλλά "από καθυστερημένο") η σαφής και ουσιώδης απάντηση του ως άνω αχαμπάριαστου. Μα ρε φίλε, αυτό θαρρείς ότι είναι η πορεία...? Θαρρείς ότι στο δρόμο κατεβαίνουν (πληρωμένοι ή απλήρωτοι) δολοφόνοι για να βρουν ευκαιρία να κάψουν ανθρώπους? Θαρρείς ότι αυτό ήταν οι 200.000 της 5/5? Εσύ δεν είδες παππούδες, γιαγιάδες, υπαλλήλους, οδοκαθαριστές, φοιτητές, κοριτσάκια του μπαμπά, ηλεκτρολόγους, κουλουρτζήδες, πουτάνες (αλλά όχι νταβάδες), άεργους, άνεργους και άλλους πολλούς και διάφορους, που το μόνο που ζήταγαν είναι τις ζωές τους πίσω....?

Και τέλος πάντων (τελευταίο, το υπόσχομαι),

Εν τέλει, τελικά, στην τελική, τέλος-τέλος και τελειώνοντας, θα ήθελα να δηλώσω ότι όσο μας μειώνετε θα ψηλώνουμε, όσο μας χτυπάτε θα σηκωνόμαστε, όσο μας μαυρίζετε θα ζωγραφίζουμε, όσο μας πνίγετε θ'ανασαίνουμε, όσο μας σκοτώνετε θ'ανασταινόμαστε...

 Και σ'αυτό δεν κάνω ούτε βήμα πίσω....

 

Βρυκόλακες διψασμένοι για αίμα...

Υπάρχουν ανάμεσά μας βρυκόλακες διψασμένοι για αίμα. Μην μπερδεύεστε, δεν είναι άνθρωποι. Όσο "αντικομφορμιστές", "αντιεξουσιαστές", "αντισυστημικοί", "αντι-οτιδήποτε" κι αν δηλώνουν, δεν ανήκουν στο ανθρώπινο είδος. Είναι αυτοί που μιλάνε με λαγνεία για τον θάνατο. Είναι αυτοί που τον προκαλούν. Είναι αυτοί που, σαν άλλοι στρατηγοί, θα μιλήσουν και μιλάνε ήδη για "παράπλευρες απώλειες". Είναι αυτοί που στο όνομα της "επανάστασης" δε θα έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να σκοτώσουν. Είναι αυτοί που θα έπρεπε να φοράνε στολές μπάτσων και να είναι απέναντί μας. Και, αν είναι η "επανάσταση" να γίνει από αυτούς, εγώ προτιμώ να μη γίνει ποτέ.

Σήμερα, εν μέσω της μεγαλύτερης διαδήλωσης που έχει δει στη σύγχρονη, μεταπολιτευτική της ιστορία η χώρα, πέθαναν 3 άνθρωποι. Πνίγηκαν από τους καπνούς, ενώ είχε μπουρλοτιάσει η τράπεζα στην οποία δούλευαν. Και ναι, ισχύει ότι η αλήτικη εργοδοσία δεν τους άφηνε να φύγουν. Ισχύει ότι οι άνθρωποι βρέθηκαν εκεί για να βγάλει ο Βγενόπουλος λίγα παραπάνω φράγκα. Ισχύει επίσης, ότι και την τυφλή βία το σύστημα τη δημιουργεί (απλή και περιεκτική ανάλυση εδώ). Αλλά, τα παραπάνω δεν δικαιολογούν στο ελάχιστο τα αιμοδιψή μουνόπανα που θεώρησαν θεμιτό να πετάξουν μολότωφ σε κτήριο γεμάτο κόσμο. Δε με νοιάζει ποιοί ήταν. Δε με νοιάζει τι δηλώνουν. Με νοιάζει που πέθαναν τρεις άνθρωποι. Με νοιάζει που δε μαθαίνουμε. Με νοιάζει που μέρα με τη μέρα γινόμαστε και πιο κτήνη. Με νοιάζει που αντί να προσπαθούμε να βγούμε από αυτό το λούκι που μας έχουν βάλει, χωνόμαστε μόνοι μας όλο και πιο βαθιά. Αντί να γίνουμε ανθρώπινοι, γινόμαστε απάνθρωποι. Αντί να παράξουμε ομορφιά, παράγουμε ασχήμια. Αντί να διεκδικήσουμε τις ζωές μας, αφαιρούμε τις ζωές άλλων...

Και πολύ φοβάμαι ότι το πηγάδι στο οποίο έχουμε πέσει δεν έχει πάτο. Πολύ φοβάμαι ότι αυτοί οι βρυκόλακες, οι διψασμένοι για αίμα, δε θα σταματήσουν με λίγο σκορδάκι...

Καπνιστών κατάθλιψη...

Δεν έχω δει ποτέ μου πιο τραγικό θέαμα. Δεν έχω υπάρξει ποτέ μου μάρτυρας σε πιο θλιβερή εικόνα. Και δε μιλάω ούτε για φτωχικές παραγκουπόλεις, ούτε για παιδιά να ζητιανεύουν στο κρύο και τη βροχή (γιατί ακόμα κι εκεί θα μπορέσεις να διακρίνεις μια κάποια ελπίδα)...

Περπατάω στο αεροδρόμιο της Βιέννης. Έχω ακόμη 5 ώρες για την επόμενη πτήση μου, αλλά θέλω να κάτσω κάπου κοντά στη θύρα επιβίβασης, για να μην την ψάχνω μετά. Κι εκεί που ακολουθώ λοιπόν το πλήθος χαζεύοντας τα καταστήματα γύρω μου, παίρνει το μάτι μου μια γυάλινη πόρτα, καλά κρυμμένη πίσω από μια ογκωδέστατη κολώνα. "Smokers lounge" γράφει απ' έξω, "Εδώ είμαστε!!" λέω κι εγώ. Κάνω να μπω μέσα και η ειρωνεία της ονομασίας με χτυπάει κατακούτελα... "Ώστε lounge, ε...?". Πρόκειται για ένα δωματιάκι περίπου στο μέγεθος του σαλονιού μου. Γκρίζοι καταθλιπτικοί τοίχοι, γκρίζο καταθλιπτικό πάτωμα, 6 γκρίζα καταθλιπτικά σκαμπώ, 3 γκρίζοι καταθλιπτικοί τάσοι... Α ναι, και δύο καταθλιπτικότατες (και καλά) διακοσμητικές εικόνες σε δύο από τους (ήδη από μόνους τους καταθλιπτικούς) τοίχους, που απεικονίζουν ένα αερόστατο κι ένα αερόπλοιο, σε αποχρώσεις (τι άλλο?) του γκρίζου, του μαύρου και ενός πρωτοφανώς αρρωστιάρικου κίτρινου...

Η "πελατεία" του "lounge"...? Είκοσι καημένοι καπνιστές, να προσπαθούν να αποφύγουν ο ένας το βλέμμα του άλλου, να προσπαθούν να αποφύγουν να κοιτάξουν τη τζαμαρία και τον κόσμο έξω από αυτήν. Κάθισα καμιά ωρίτσα εκεί μέσα, παρατηρώντας τους ανθρώπους που έμπαιναν. Είδα χοντρούς Γερμανούς μεσήλικες να καπνίζουν λες και τους έκατσε το βάρος όλου του κόσμου στο σβέρκο. Ηλικιωμένες Ευρωπαίες (δε βγάζουν κιχ, δε μπόρεσα να καταλάβω εθνικότητα) με εμφανές ύφος γεροντοκόρης/χήρας να ρουφάνε με όλη τους τη δύναμη τα slims τους. Γιαπωνέζοι 60άρηδες, βγαλμένοι θαρρείς από ταινία του Kitano (και προφανώς μέλη της Yakuza), να καπνίζουν και να συζητούν ώρα πολλή, χωρίς όμως να χαμογελούν ποτέ. Νεαροί Ασιάτες businessmen να ρουφάνε ένα τσιγάρο σε 20 δευτερόλεπτα, λες κι αν δεν το καπνίσουν θα τους καπνίσει αυτό. Νεαροί Ολλανδοί, Γερμανοί, Αυστριακοί ν' ανάβουν τσιγάρο, άλλοι με τρεμάμενα χέρια και άλλοι με την πρόφαση της ανετίλας, χωρίς όμως να παίρνουν ούτε στιγμή το βλέμμα τους από τη δική τους ξεχωριστή γωνίτσα του δωματίου που για ανεξήγητους λόγους αποφάσισαν να κοιτάζουν. Σπορτίφ (sic) Άραβες - η αποθέωση του κάγκουρα - ξενερωμένοι, αφού σίγουρα περίμεναν κάτι πιο χλιδάτο. Νεαρές Ανατολικο-ευρωπαίες να κάθονται πλάτη με πλάτη και να συζητάνε για τον τελευταίο γκόμενο και για τις μπότες που αγόρασαν χθες.

Τόσοι και τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, όλοι τους "άρρωστοι", οι σύγχρονοι λεπροί, κλεισμένοι θαρρείς σ'ένα γκριζωπό μπουντρούμι, με μια γυάλινη προθήκη για να βλέπουν και να τους βλέπουν οι "έξω", οι "υγιείς"... Ένα καταθλιπτικό δωμάτιο γεμάτο καταθλιπτικούς, απογοητευμένους ανθρώπους που είδαν μια ολόκληρη κοινωνία να τους αντιμετωπίζει ως δακτυλοδεικτούμενους, ως την προσωποποίηση του καρκίνου. Και που δεν τους έχει μείνει κουράγιο, ούτε σταλιά. Μια-μιάμιση ώρα μέσα σε 'κείνο το δωμάτιο, πρέπει να πέρασαν 2 εκαντοντάδες άνθρωποι. Ούτε ένα χαμόγελο, εκτός από έναν Γιαπωνέζο πιτσιρικά όταν του έστριψα τσιγάρο. Πόση απελπισία μέσα, πόση υποκρισία έξω...

*Από το ταβάνι κρεμόταν ένα (ναι, γκρίζο...) ογκώδες μηχάνημα που ανακύκλωνε τον αέρα. Και οι εξαεριστήρες στο ταβάνι, ανενεργοί...

**Δεν έχω δει ανθρώπους που να καπνίζουν με πιο περίεργο τρόπο από τους Ιάπωνες. Από το πώς κρατάνε το τσιγάρο, μέχρι το πώς το ρουφάνε, το πώς εισπνέουν, το πώς το τινάζουν... Δεν μπορώ να το περιγράψω, πρέπει να το δει κανείς για να το καταλάβει...