Εκλογές, κόμματα.....

με φρου-φρου κι αρώματα, έλεγε ο Τζιμάκος... Και έφτασε η ώρα για τις "δικές μας", τις "προσωπικές" μας εκλογές, τις φοιτητικές. Όποιος θέλει να γράψει και να μιλήσει εναντίον των φοιτητικών εκλογών, είθισται τέτοια εποχή κάθε χρόνο να κάνει μια χιουμοριστική περιγραφή της κάθε παράταξης και μετά να κλείνει με λίγο πομπώδη πολιτικό λόγο. Επειδή όμως φέτος βαριέμαι και επειδή λίγοι άνθρωποι πλέον έχουν χιούμορ και επειδή τον πομπώδη πολιτικό λόγο θα τον βαριόμουν κι εγώ που θα τον έγραφα, ζητώ σχολιασμό. Ζητώ κάποιος να έρθει να μου πει γιατί είναι σημαντικές για τη ζωή του οι εκλογές αυτές. Και προφανώς δεν εννοώ τα κομματόσκυλα κάθε απόχρωσης (αν και καλοδεχούμενα και τα δικά τους σχόλια), αλλά αυτούς που δεν είναι υποψήφιοι, που δεν συμμετέχουν σε κάποια παράταξη, αλλά πάνε και ψηφίζουν ενηγουέη.... Από κάτω μπαίνουν τα σχόλια, άντε μπας και ανοίξουμε καμιά συζήτηση οι λίγοι που περνάμε από εδώ....

Στο αμπάρι τις ευθύνες τις έχουν οι σκλάβοι....?

Αν δεν το 'χεις παρ' χαμπάρ'/μας έχουν βάλει μες στο αμπάρ' (κατά το γνωστό άσμα που ριμάρει με "μπαρ-σταμπάρ" --- ακόμα και στα στιχοπλαστικά αντιγράφομεν) ....

Τέλος πάντων, ναι. Σαφώς και ο στίχος ισχύει και σαφώς κάποιοι δεν το έχουν πάρει πρέφα. Δεν έχουν πάρει πρέφα ότι οι ζωές τους κινούνται μεταξύ Άνγκελας (Μέρκελ) και, εσχάτως, Άντζελας (Γκερέκου). Δεν έχουν πάρει πρέφα ότι όλοι τους δουλεύουν, ακόμα κι όταν οι ίδιοι δεν δουλεύουν. Και ότι αυτό που ακουμπάει τον ευγενή και ευαίσθητο κωλαρίνο τους, δεν είναι προβοσκίδα ελέφαντα, αλλά πέος γαϊδουριού....

Και τέλος πάντων (πάλι, γιατί τα πάντα μπορούν να έχουν πολλά τέλη), αυτοί οι αχαμπάριαστοι (αδόκιμος όρος) άνθρωποι (ακόμα πιο αδόκιμος) εγκαλούν...

-ΣΚΟΤΩΣΑΤΕ ΤΡΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΠΑΡ' ΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ............!!!!!!!!!!!!!

Και τι να του πεις...? Ότι είσαι ενάντια στη βία (sic), ότι 5 ή 10 ή 100 απάνθρωποι δεν μπορεί να χαρακτηρίζουν με τις πράξεις τους εμένα κι εσένα...? Θες-δε θες σου δημιουργούνται ενοχές, πόσο μάλλον σε 'μένα που είμαι ενοχικός από τη φύση μου. Και τα συζήταγα, αυτά τα περί ενοχών και αισθήματος προσωπικής (και ταυτόχρονα συλλογικής) ευθύνης, με μια φίλη και με άκουγε, και αφού με άκουσε, με κοίταζε με αίσθημα απόλυτης καημενιάς, όπως κοιτάς τον ημίτρελο, ανήμπορο παππού να τρώει τις μύξες του (κι είναι κι όμορφη κοπέλα και γάμησέ τα, αποτύχαμε....).

- ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΤΕ ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΤΟΤΕ............!!!!!

Έρχεται καθυστερημένη (που δε σημαίνει "αργοπορημένη", αλλά "από καθυστερημένο") η σαφής και ουσιώδης απάντηση του ως άνω αχαμπάριαστου. Μα ρε φίλε, αυτό θαρρείς ότι είναι η πορεία...? Θαρρείς ότι στο δρόμο κατεβαίνουν (πληρωμένοι ή απλήρωτοι) δολοφόνοι για να βρουν ευκαιρία να κάψουν ανθρώπους? Θαρρείς ότι αυτό ήταν οι 200.000 της 5/5? Εσύ δεν είδες παππούδες, γιαγιάδες, υπαλλήλους, οδοκαθαριστές, φοιτητές, κοριτσάκια του μπαμπά, ηλεκτρολόγους, κουλουρτζήδες, πουτάνες (αλλά όχι νταβάδες), άεργους, άνεργους και άλλους πολλούς και διάφορους, που το μόνο που ζήταγαν είναι τις ζωές τους πίσω....?

Και τέλος πάντων (τελευταίο, το υπόσχομαι),

Εν τέλει, τελικά, στην τελική, τέλος-τέλος και τελειώνοντας, θα ήθελα να δηλώσω ότι όσο μας μειώνετε θα ψηλώνουμε, όσο μας χτυπάτε θα σηκωνόμαστε, όσο μας μαυρίζετε θα ζωγραφίζουμε, όσο μας πνίγετε θ'ανασαίνουμε, όσο μας σκοτώνετε θ'ανασταινόμαστε...

 Και σ'αυτό δεν κάνω ούτε βήμα πίσω....

 

Βρυκόλακες διψασμένοι για αίμα...

Υπάρχουν ανάμεσά μας βρυκόλακες διψασμένοι για αίμα. Μην μπερδεύεστε, δεν είναι άνθρωποι. Όσο "αντικομφορμιστές", "αντιεξουσιαστές", "αντισυστημικοί", "αντι-οτιδήποτε" κι αν δηλώνουν, δεν ανήκουν στο ανθρώπινο είδος. Είναι αυτοί που μιλάνε με λαγνεία για τον θάνατο. Είναι αυτοί που τον προκαλούν. Είναι αυτοί που, σαν άλλοι στρατηγοί, θα μιλήσουν και μιλάνε ήδη για "παράπλευρες απώλειες". Είναι αυτοί που στο όνομα της "επανάστασης" δε θα έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να σκοτώσουν. Είναι αυτοί που θα έπρεπε να φοράνε στολές μπάτσων και να είναι απέναντί μας. Και, αν είναι η "επανάσταση" να γίνει από αυτούς, εγώ προτιμώ να μη γίνει ποτέ.

Σήμερα, εν μέσω της μεγαλύτερης διαδήλωσης που έχει δει στη σύγχρονη, μεταπολιτευτική της ιστορία η χώρα, πέθαναν 3 άνθρωποι. Πνίγηκαν από τους καπνούς, ενώ είχε μπουρλοτιάσει η τράπεζα στην οποία δούλευαν. Και ναι, ισχύει ότι η αλήτικη εργοδοσία δεν τους άφηνε να φύγουν. Ισχύει ότι οι άνθρωποι βρέθηκαν εκεί για να βγάλει ο Βγενόπουλος λίγα παραπάνω φράγκα. Ισχύει επίσης, ότι και την τυφλή βία το σύστημα τη δημιουργεί (απλή και περιεκτική ανάλυση εδώ). Αλλά, τα παραπάνω δεν δικαιολογούν στο ελάχιστο τα αιμοδιψή μουνόπανα που θεώρησαν θεμιτό να πετάξουν μολότωφ σε κτήριο γεμάτο κόσμο. Δε με νοιάζει ποιοί ήταν. Δε με νοιάζει τι δηλώνουν. Με νοιάζει που πέθαναν τρεις άνθρωποι. Με νοιάζει που δε μαθαίνουμε. Με νοιάζει που μέρα με τη μέρα γινόμαστε και πιο κτήνη. Με νοιάζει που αντί να προσπαθούμε να βγούμε από αυτό το λούκι που μας έχουν βάλει, χωνόμαστε μόνοι μας όλο και πιο βαθιά. Αντί να γίνουμε ανθρώπινοι, γινόμαστε απάνθρωποι. Αντί να παράξουμε ομορφιά, παράγουμε ασχήμια. Αντί να διεκδικήσουμε τις ζωές μας, αφαιρούμε τις ζωές άλλων...

Και πολύ φοβάμαι ότι το πηγάδι στο οποίο έχουμε πέσει δεν έχει πάτο. Πολύ φοβάμαι ότι αυτοί οι βρυκόλακες, οι διψασμένοι για αίμα, δε θα σταματήσουν με λίγο σκορδάκι...

Καπνιστών κατάθλιψη...

Δεν έχω δει ποτέ μου πιο τραγικό θέαμα. Δεν έχω υπάρξει ποτέ μου μάρτυρας σε πιο θλιβερή εικόνα. Και δε μιλάω ούτε για φτωχικές παραγκουπόλεις, ούτε για παιδιά να ζητιανεύουν στο κρύο και τη βροχή (γιατί ακόμα κι εκεί θα μπορέσεις να διακρίνεις μια κάποια ελπίδα)...

Περπατάω στο αεροδρόμιο της Βιέννης. Έχω ακόμη 5 ώρες για την επόμενη πτήση μου, αλλά θέλω να κάτσω κάπου κοντά στη θύρα επιβίβασης, για να μην την ψάχνω μετά. Κι εκεί που ακολουθώ λοιπόν το πλήθος χαζεύοντας τα καταστήματα γύρω μου, παίρνει το μάτι μου μια γυάλινη πόρτα, καλά κρυμμένη πίσω από μια ογκωδέστατη κολώνα. "Smokers lounge" γράφει απ' έξω, "Εδώ είμαστε!!" λέω κι εγώ. Κάνω να μπω μέσα και η ειρωνεία της ονομασίας με χτυπάει κατακούτελα... "Ώστε lounge, ε...?". Πρόκειται για ένα δωματιάκι περίπου στο μέγεθος του σαλονιού μου. Γκρίζοι καταθλιπτικοί τοίχοι, γκρίζο καταθλιπτικό πάτωμα, 6 γκρίζα καταθλιπτικά σκαμπώ, 3 γκρίζοι καταθλιπτικοί τάσοι... Α ναι, και δύο καταθλιπτικότατες (και καλά) διακοσμητικές εικόνες σε δύο από τους (ήδη από μόνους τους καταθλιπτικούς) τοίχους, που απεικονίζουν ένα αερόστατο κι ένα αερόπλοιο, σε αποχρώσεις (τι άλλο?) του γκρίζου, του μαύρου και ενός πρωτοφανώς αρρωστιάρικου κίτρινου...

Η "πελατεία" του "lounge"...? Είκοσι καημένοι καπνιστές, να προσπαθούν να αποφύγουν ο ένας το βλέμμα του άλλου, να προσπαθούν να αποφύγουν να κοιτάξουν τη τζαμαρία και τον κόσμο έξω από αυτήν. Κάθισα καμιά ωρίτσα εκεί μέσα, παρατηρώντας τους ανθρώπους που έμπαιναν. Είδα χοντρούς Γερμανούς μεσήλικες να καπνίζουν λες και τους έκατσε το βάρος όλου του κόσμου στο σβέρκο. Ηλικιωμένες Ευρωπαίες (δε βγάζουν κιχ, δε μπόρεσα να καταλάβω εθνικότητα) με εμφανές ύφος γεροντοκόρης/χήρας να ρουφάνε με όλη τους τη δύναμη τα slims τους. Γιαπωνέζοι 60άρηδες, βγαλμένοι θαρρείς από ταινία του Kitano (και προφανώς μέλη της Yakuza), να καπνίζουν και να συζητούν ώρα πολλή, χωρίς όμως να χαμογελούν ποτέ. Νεαροί Ασιάτες businessmen να ρουφάνε ένα τσιγάρο σε 20 δευτερόλεπτα, λες κι αν δεν το καπνίσουν θα τους καπνίσει αυτό. Νεαροί Ολλανδοί, Γερμανοί, Αυστριακοί ν' ανάβουν τσιγάρο, άλλοι με τρεμάμενα χέρια και άλλοι με την πρόφαση της ανετίλας, χωρίς όμως να παίρνουν ούτε στιγμή το βλέμμα τους από τη δική τους ξεχωριστή γωνίτσα του δωματίου που για ανεξήγητους λόγους αποφάσισαν να κοιτάζουν. Σπορτίφ (sic) Άραβες - η αποθέωση του κάγκουρα - ξενερωμένοι, αφού σίγουρα περίμεναν κάτι πιο χλιδάτο. Νεαρές Ανατολικο-ευρωπαίες να κάθονται πλάτη με πλάτη και να συζητάνε για τον τελευταίο γκόμενο και για τις μπότες που αγόρασαν χθες.

Τόσοι και τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, όλοι τους "άρρωστοι", οι σύγχρονοι λεπροί, κλεισμένοι θαρρείς σ'ένα γκριζωπό μπουντρούμι, με μια γυάλινη προθήκη για να βλέπουν και να τους βλέπουν οι "έξω", οι "υγιείς"... Ένα καταθλιπτικό δωμάτιο γεμάτο καταθλιπτικούς, απογοητευμένους ανθρώπους που είδαν μια ολόκληρη κοινωνία να τους αντιμετωπίζει ως δακτυλοδεικτούμενους, ως την προσωποποίηση του καρκίνου. Και που δεν τους έχει μείνει κουράγιο, ούτε σταλιά. Μια-μιάμιση ώρα μέσα σε 'κείνο το δωμάτιο, πρέπει να πέρασαν 2 εκαντοντάδες άνθρωποι. Ούτε ένα χαμόγελο, εκτός από έναν Γιαπωνέζο πιτσιρικά όταν του έστριψα τσιγάρο. Πόση απελπισία μέσα, πόση υποκρισία έξω...

*Από το ταβάνι κρεμόταν ένα (ναι, γκρίζο...) ογκώδες μηχάνημα που ανακύκλωνε τον αέρα. Και οι εξαεριστήρες στο ταβάνι, ανενεργοί...

**Δεν έχω δει ανθρώπους που να καπνίζουν με πιο περίεργο τρόπο από τους Ιάπωνες. Από το πώς κρατάνε το τσιγάρο, μέχρι το πώς το ρουφάνε, το πώς εισπνέουν, το πώς το τινάζουν... Δεν μπορώ να το περιγράψω, πρέπει να το δει κανείς για να το καταλάβει...

Τι θα πει, "λάθος"...?

Για να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά, πέρα από τον όποιο χαβαλέ... Δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία από το να βγαίνει ανακοίνωση της Αστυνομίας για το περιστατικό με τον ψεκασμό του Μανώλη Γλέζου και να μιλάει για "ατυχές περιστατικό" και για "λάθος". Ποιό ακριβώς είναι το ατυχές περιστατικό και ποιό το λάθος...? Επειδή δηλαδή ψεκάσανε το Γλέζο και όχι κάποιο τυχαίο γεροντάκι, είναι ξαφνικά "λάθος"...? Κι αν ήταν ο οποισδήποτε άλλος θα ήταν μια χαρά "σωστό", ε..?

Τι μαλακίες είναι αυτές? Καθίστε και ξαναδείτε τα γαμημένα τα πλάνα. Ο αλητήριος ΜΑΤατζής πολύ απλά σημαδεύει με τη φυσούνα και ψεκάζει. Ο μόνος τρόπος να πρόκειται για λάθος, είναι να γλίστρησε το δάχτυλό του στη σκανδάλη, ισχυρισμός που θα ήτο εξίσου γελοίος με τον ισχυρισμό ότι ο Καρατζα-φύρερ δεν είναι φασίστας (και με δεδομένο ότι έχουμε ακούσει πολλάκις τον δεύτερο ισχυρισμό, καιρός είναι να ακούσουμε και τον πρώτο). Όπως και να έχει, όποιον και να είχε απέναντί του ο μπάτσος, το να εκτοξεύσει χημικά στα μούτρα ενός ανθρώπου είναι εγκληματικό. Δεν είναι "λάθος", δεν είναι "ατυχές περιστατικό", είναι ηθελημένη εγκληματική ενέργεια. Και σε αυτόν εδώ τον τόπο, συμβαίνει πολύ συχνά. Όσοι έχουμε την κακή συνήθεια να κατεβαίνουμε σε πορείες, γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο γουστάρουν οι μπάτσοι να ξεκαβλώνουν πετώντας χημικά από 'δω κι από κει, χωρίς να τους νοιάζει πού (όπως μπαλκόνια σπιτιών, όπως οριζόντια με τον εκτοξευτήρα για να έχουν και ελπίδες να σκοτώσουν) ή σε ποιόν (παππούδες, γιαγιάδες, μαθητές, μωρά).

Γι'αυτό λοιπόν κύριοι της ΕΛ.ΑΣ. δεν δέχομαι τις δικαιολογίες σας. Γιατί αυτό που κάνατε, κάνετε και θα κάνετε, είναι εγληματικό. Και γιατί, αν είχαμε πόλεμο, θα ήσασταν εγκληματίες πολέμου... Αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, έχουμε ακόμα ειρήνη... Ακόμα.

Περί "βιωσιμότητας" ο λόγος...

"Η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού έχει σχέση και με την αύξηση των ορίων ηλικίας, ανάλογα με την αύξηση του προσδόκιμου ζωής"

Πρωθυπουργός, κ. Γεώργιος Παπανδρέου

Ναι... Με σκοπό να πέσει το προσδόκιμο...

Σλόου δε νιούζ...

Σιγά την είδηση ρε παιδιά... Ρίξανε λέει χημικά οι μπάτσοι στον Μανώλη Γλέζο, 80 χρονών άνθρωπο, στο πλαίσιο της προστασίας των πολιτών από τους αλήτες-απεργούς (που εννοείται ότι δεν είναι πολίτες). Και που ακριβώς είναι το νέο...? 

Στο ότι ρίξανε χημικά σε ηλικιωμένο? Κανείς δε θυμάται τις επιθέσεις της αστυνομίας του ΜΠΑΤΣΟΚ σε συνταξιούχους διαδηλωτές στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας? Πάλι επί Χρυσοχοΐδη ήταν, νομίζω... Ή μήπως δε θυμάται κανείς τις θαυμαστές φωτογραφίες με την κακομοίρα γραία που περνάει μπροστά απ' τη διμοιρία και η δεύτερη την ψεκάζει λες κι είναι κατσαρίδα...?

Στο ότι ρίξανε χημικά σε αγωνιστή της Αριστεράς..? Επαναλαμβανόμενη τακτική κι αυτή... Σε κάθε πορεία σχεδόν γίνεται κι αυτό, απλά οι περισσότεροι έχουν μεγαλύτερες αντοχές από τον καημένο τον Γλέζο και δεν καταλήγουν στο νοσοκομείο.

Άλλωστε υπάρχει και ένα κρυμμένο μήνυμα που ελάχιστοι έπιασαν... Με γερμανική πλέον διακυβέρνηση, πάω στοίχημα ότι οι εντολές ήταν σαφείς. "Πνίξτε το Γλέζο..! Εκδίκηση για τη σημαία..!"