Τι θα πει, "λάθος"...?

Για να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά, πέρα από τον όποιο χαβαλέ... Δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία από το να βγαίνει ανακοίνωση της Αστυνομίας για το περιστατικό με τον ψεκασμό του Μανώλη Γλέζου και να μιλάει για "ατυχές περιστατικό" και για "λάθος". Ποιό ακριβώς είναι το ατυχές περιστατικό και ποιό το λάθος...? Επειδή δηλαδή ψεκάσανε το Γλέζο και όχι κάποιο τυχαίο γεροντάκι, είναι ξαφνικά "λάθος"...? Κι αν ήταν ο οποισδήποτε άλλος θα ήταν μια χαρά "σωστό", ε..?

Τι μαλακίες είναι αυτές? Καθίστε και ξαναδείτε τα γαμημένα τα πλάνα. Ο αλητήριος ΜΑΤατζής πολύ απλά σημαδεύει με τη φυσούνα και ψεκάζει. Ο μόνος τρόπος να πρόκειται για λάθος, είναι να γλίστρησε το δάχτυλό του στη σκανδάλη, ισχυρισμός που θα ήτο εξίσου γελοίος με τον ισχυρισμό ότι ο Καρατζα-φύρερ δεν είναι φασίστας (και με δεδομένο ότι έχουμε ακούσει πολλάκις τον δεύτερο ισχυρισμό, καιρός είναι να ακούσουμε και τον πρώτο). Όπως και να έχει, όποιον και να είχε απέναντί του ο μπάτσος, το να εκτοξεύσει χημικά στα μούτρα ενός ανθρώπου είναι εγκληματικό. Δεν είναι "λάθος", δεν είναι "ατυχές περιστατικό", είναι ηθελημένη εγκληματική ενέργεια. Και σε αυτόν εδώ τον τόπο, συμβαίνει πολύ συχνά. Όσοι έχουμε την κακή συνήθεια να κατεβαίνουμε σε πορείες, γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο γουστάρουν οι μπάτσοι να ξεκαβλώνουν πετώντας χημικά από 'δω κι από κει, χωρίς να τους νοιάζει πού (όπως μπαλκόνια σπιτιών, όπως οριζόντια με τον εκτοξευτήρα για να έχουν και ελπίδες να σκοτώσουν) ή σε ποιόν (παππούδες, γιαγιάδες, μαθητές, μωρά).

Γι'αυτό λοιπόν κύριοι της ΕΛ.ΑΣ. δεν δέχομαι τις δικαιολογίες σας. Γιατί αυτό που κάνατε, κάνετε και θα κάνετε, είναι εγληματικό. Και γιατί, αν είχαμε πόλεμο, θα ήσασταν εγκληματίες πολέμου... Αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, έχουμε ακόμα ειρήνη... Ακόμα.

Περί "βιωσιμότητας" ο λόγος...

"Η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού έχει σχέση και με την αύξηση των ορίων ηλικίας, ανάλογα με την αύξηση του προσδόκιμου ζωής"

Πρωθυπουργός, κ. Γεώργιος Παπανδρέου

Ναι... Με σκοπό να πέσει το προσδόκιμο...

Σλόου δε νιούζ...

Σιγά την είδηση ρε παιδιά... Ρίξανε λέει χημικά οι μπάτσοι στον Μανώλη Γλέζο, 80 χρονών άνθρωπο, στο πλαίσιο της προστασίας των πολιτών από τους αλήτες-απεργούς (που εννοείται ότι δεν είναι πολίτες). Και που ακριβώς είναι το νέο...? 

Στο ότι ρίξανε χημικά σε ηλικιωμένο? Κανείς δε θυμάται τις επιθέσεις της αστυνομίας του ΜΠΑΤΣΟΚ σε συνταξιούχους διαδηλωτές στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας? Πάλι επί Χρυσοχοΐδη ήταν, νομίζω... Ή μήπως δε θυμάται κανείς τις θαυμαστές φωτογραφίες με την κακομοίρα γραία που περνάει μπροστά απ' τη διμοιρία και η δεύτερη την ψεκάζει λες κι είναι κατσαρίδα...?

Στο ότι ρίξανε χημικά σε αγωνιστή της Αριστεράς..? Επαναλαμβανόμενη τακτική κι αυτή... Σε κάθε πορεία σχεδόν γίνεται κι αυτό, απλά οι περισσότεροι έχουν μεγαλύτερες αντοχές από τον καημένο τον Γλέζο και δεν καταλήγουν στο νοσοκομείο.

Άλλωστε υπάρχει και ένα κρυμμένο μήνυμα που ελάχιστοι έπιασαν... Με γερμανική πλέον διακυβέρνηση, πάω στοίχημα ότι οι εντολές ήταν σαφείς. "Πνίξτε το Γλέζο..! Εκδίκηση για τη σημαία..!"

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ...

Και τι τους λες τώρα...? Το αυτοκόλλητο αυτό το πήρε το μάτι μου στη Δυτική Θεσσαλονίκη, προς Σταυρούπολη μεριά, στην είσοδο μιας μονοκατοικίας... Οι βαρβάτοι Χριστιανοί της περιοχής είπαν να πάνε ένα βήμα παρακάτω από το κλασσικό: "Είμαστε Ορθόδοξοι μπλα, μπλα... Δεν επιθυμούμε επίσκεψη Ιεχωβάδων μπλα, μπλα, μπλα. Ευχόμαστε να τους φωτίσει ο Θεός μπλα, μπλα"... Και από την αστείρευτη ορθόδοξη έμπνευσή τους ξεπήδηξε αυτό το μαργαριτάρι. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι αυτό το αυτοκόλλητο δεν το προμηθεύεται κανείς από καμιά "παραθρησκευτική οργάνωση". Στις εκκλησίες το μοιράζουνε, έλα να πάρεις κόσμε...!

Και η ερώτησή μου είναι, πώς να τους αντιμετωπίσεις αυτούς τους ανθρώπους? Αν τους πάρεις στα σοβαρά, θα πρέπει να μιλήσεις για "ψυχοπαθολογικά σύνδρομα", να πεις τι λέει ο κοκκάκιας Φρόυντ για το ζήτημα και άλλα τέτοια "επιστημονικά". Καθόλου απίθανο να ισχύουν, αλλά αυτό το άθλημα δεν είναι του γούστου μου...

Αν πάλι τους αντιμετωπίσεις με το ίδιο μίσος που δείχνουν κι αυτοί, θα τους πεις οπισθοδρομικούς, μεσαιωνικούς, κακόβουλους ρατσιστές, να τους σκυλοβρίσεις για τα σκατά που κουβαλάνε για μυαλό κι άλλα παρόμοια. Έχω αισθανθεί την ανάγκη να συμμετάσχω σε αυτό το άθλημα (και επίσης δεν είναι καθόλου απίθανο να ισχύουν), αλλά και πάλι δεν είναι του γούστου μου...

Φταίω που το μόνο που μ'ευχαριστεί είναι να τους παίρνω στην πλάκα και να παίζω με τις φοβίες τους...?

Άντε και γαμήσου, εγώ περνάω καλά... (Φοβίες...)

Εγώ φοβάμαι... Κι εσύ φοβάσαι και το ξες... Φοβάσαι τα νέα μέτρα, φοβάσαι τη χρεοκοπία, φοβάσαι την φορολογία, φοβάσαι τον Τρισέ, φοβάσαι το Γιωργάκη, φοβάσαι ιδιαίτερα τον Πάγκαλο, φοβάσαι τους αγρότες, φοβάσαι τους λογαριασμούς, φοβάσαι (για) τα λεφτά, φοβάσαι τους μετανάστες, φοβάσαι το γείτονά σου, τα πάντα όλα (και τα κοάλα τίποτα) φοβάσαι...

Γιατί φοβάσαι..? Γιατί αυτό θέλουν (αυτοί του αορίστου γ' πληθυντικού προσώπου) να κάνεις. Γιατί αν φοβάσαι, είσαι εύκολος. Αν φοβάσαι ότι αύριο-μεθαύριο η χώρα θα χρεοκοπήσει, θα δεχτείς τα μέτρα... Και δε θα αντιδράσεις, γιατί φοβάσαι. Αν φοβάσαι τους "τρομοκράτες", που σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του Τράγκα (χα! οι λέξεις "έγκυρος" και "Τράγκας" στην ίδια πρόταση!) έχουν διασύνδεση με το κοινό έγκλημα και βρίσκονται παντού και πάντα, θα δηλώσεις τα στοιχεία σου ως κάτοχος καρτοκινητού. Αν φοβάσαι τους μετανάστες, θα μπεις στο ηλίθιο δίλημμα του "να γίνουν Έλληνες ή όχι" (λες και το αν είσαι άνθρωπος και έχεις δικαιώματα, καθορίζεται από το αν είσαι Έλληνας)... Αν φοβάσαι, θα πληρώσεις τους αυξημένους φόρους σου, θα ιδιωτικοποιήσεις και τα τελευταία αγαθά που έχεις, θα ξοδεύεις τα κέρατά σου για να πας ένα ταξίδι στο βουνό (άρα θα σταματήσεις να πηγαίνεις), δε θα βγαίνεις από το σπίτι σου, θα διασκεδάζεις λιγότερο, θα ακρωτηριάσεις όλα σου τα δικαιώματα επειδή "η χώρα σε έχει ανάγκη" και στο τέλος θα μετατραπείς σε ένα άχρωμο, άοσμο ζόμπι που μόνο θα δουλεύει... Όλα αυτά επειδή φοβάσαι...

Κι έτσι όπως καθόμουν, είχα μια ιδέα... Τι θα γινόταν αν μερικές χιλιάδες ανθρώπων έμπαιναν να εγκατασταθούν και να δημιουργήσουν τη δική τους "πολιτεία", μέσα στις Πανεπιστημιουπόλεις..? Αν μπαίναμε επί παραδείγματι, 3-4 χιλιάδες μέσα στο campus του ΑΠΘ και κοιμόμασταν εκεί, καλλιεργούσαμε λαχανικά και φρούτα στα πάρκα του, κάναμε πάρτυ στις άδειες αίθουσές του, διδασκόμασταν και διδάσκαμε ο ένας τον άλλο μαθαίνοντας να κάνουμε με νέους τρόπους καλύτερες τις ζωές μας, εφευρίσκαμε νέους τρόπους για να εκφράζουμε τη δημιουργικότητά μας και να περνάμε τα μηνύματα που θέλουμε, δεν δουλεύαμε και δεν πληρώναμε...? Δεν ξέρω, αλλά και μόνο που μπόρεσα να το ονειρευτώ, δε φοβάμαι...

Άλλο ένα παραμύθι...?

Άλλος ένας χρόνος περνάει σιγά-σιγά... Και μαζί του περνούν κι άλλα πολλά. Περνάει άλλος ένας Δεκέμβρης, όπως ο περσινός - όχι ίδιος, αλλά - με γεγονότα, με πολύ δρόμο, με νέα παιδιά να προσπαθούν... Περνάνε κι οι έρωτες οι παλιοί κι έρχονται νέοι, πιο δυνατοί (?) να τους αντικαταστήσουν... Και ίσως είναι εντελώς τυχαίο (και ίσως να ανήκει μόνο σε 'μένα) που οι έρωτες έρχονται τις μέρες που καίει η φωτιά. "Έρωτας κι επανάσταση", που λένε και δυό (αγαπημένοι) φίλοι μου, με τον έρωτα και την επανάσταση να είναι συζητήσιμα...
Περνάει ένας χρόνος με τους φίλους μου να μεγαλώνουν και να επιτυγχάνουν και να δημιουργούν κι εμένα να μένω στάσιμος. Αλλά δεν πειράζει, αυτό είναι το νόημα, αυτή είναι η χαρά... Γιατί όποτε και να μετρηθώ με αυτούς - με το ταλέντο τους, με τη δημιουργία τους, με τα μικρά και τα μεγάλα πράγματα που αφήνουν σαν ενέχυρο στον κόσμο αυτό - βγαίνω μικρός... Και η χαρά μου είναι να είμαι σε μια γωνίτσα και να τους απολαμβάνω, μ' ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στα χείλη. Και να τους χειροκροτώ και να τους κλείνω, μέσα απ' το σκοτάδι της προαναφερθείσης γωνιάς, το μάτι. Ένας ψηλός να τραγουδάει τραγούδια που αγαπώ ή θ' αγαπήσω... Και, ίσως αυταπατούμενος, να νιώθω και μια μικρή υπερηφάνια που ένα απειροελάχιστο κομμάτι της δημιουργίας αυτής βοήθησα να αναπτυχθεί κι εγώ...
Αλλά περνάει ο χρόνος - με την έννοια της τετάρτης διαστάσεως - κι ανακαλύπτω πως είχαν άδικο σ'αυτά που μου 'λέγαν οι ποιητές... Ανακαλύπτω ότι το μυαλό κρατάει ζεστές - και ζώσες - τις στιγμές που οι αισθήσεις ένιωσαν στο πετσί τους. Το κόκκινο της φωτιάς που έκαιγε και που τώρα έχει σβήσει. Το γαλάζιο των ματιών που γελούσαν και που τώρα ίσως να γελάνε ακόμη, αλλά βρίσκονται μακριά. Τον ήχο απ'τις οργισμένες φωνές και τα ουρλιαχτά τρόμου, που μόνο σαν ηχώ στις άδειες λεωφόρους και τους κρύους διαδρόμους υπάρχουν. Την αίσθηση ενός κρύου χεριού στο χέρι μου, ενός ζεστού κορμιού στην αγκαλιά μου. Τη μυρωδιά του δακρυγόνου (sic), του καμμένου πλαστικού, του υγρού απ'το ψιλόβροχο δρόμου. Όλα αυτά τα θυμάται το μυαλό και πεθαίνουν μόνο όταν δεν υπάρχει πλέον μυαλό να τα θυμάται...
Άρα, κάπως έτσι τελεύει ο χρόνος. Με θύμησες και τραγούδια και φωνές και εικόνες (πάνω απ'όλα, ίσως, εικόνες), με τα παραμύθια που λέμε και θα λέμε μέχρι να βγει από το στόμα μας η τελευταία πνοή.
Δεν έχω καρδιά μου άλλο παραμύθι... Το επόμενο (και το πιο όμορφο), θα το ζήσεις μόνη σου και θα μου το λες (εσύ αυτή τη φορά) καθώς θα με παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά σου... Εντάξει...? Τα συμφωνήσαμε, λοιπόν. Καλή σου νύχτα...

Έκτακτη Είδηση

Ένας 35χρονος άντρας βρέθηκε νεκρός χθες βράδυ σε ερημικό δρομάκι της Δυτικής Θεσσαλονίκης. Η εξέταση των έγκριτων ιατροδικαστών επιβεβαίωσε ότι ο θάνατος του οφείλεται στη νέα γρίπη Α-Η1Ν1. Οι 23 μαχαιριές που είχε στην πλάτη του θεωρήθηκαν αμελητέες...




ΥΓ: Θα μπορούσε πολύ άνετα να ακουστεί από οποιοδήποτε ελληνικό ΜΜΕ...