ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ...

Και τι τους λες τώρα...? Το αυτοκόλλητο αυτό το πήρε το μάτι μου στη Δυτική Θεσσαλονίκη, προς Σταυρούπολη μεριά, στην είσοδο μιας μονοκατοικίας... Οι βαρβάτοι Χριστιανοί της περιοχής είπαν να πάνε ένα βήμα παρακάτω από το κλασσικό: "Είμαστε Ορθόδοξοι μπλα, μπλα... Δεν επιθυμούμε επίσκεψη Ιεχωβάδων μπλα, μπλα, μπλα. Ευχόμαστε να τους φωτίσει ο Θεός μπλα, μπλα"... Και από την αστείρευτη ορθόδοξη έμπνευσή τους ξεπήδηξε αυτό το μαργαριτάρι. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι αυτό το αυτοκόλλητο δεν το προμηθεύεται κανείς από καμιά "παραθρησκευτική οργάνωση". Στις εκκλησίες το μοιράζουνε, έλα να πάρεις κόσμε...!

Και η ερώτησή μου είναι, πώς να τους αντιμετωπίσεις αυτούς τους ανθρώπους? Αν τους πάρεις στα σοβαρά, θα πρέπει να μιλήσεις για "ψυχοπαθολογικά σύνδρομα", να πεις τι λέει ο κοκκάκιας Φρόυντ για το ζήτημα και άλλα τέτοια "επιστημονικά". Καθόλου απίθανο να ισχύουν, αλλά αυτό το άθλημα δεν είναι του γούστου μου...

Αν πάλι τους αντιμετωπίσεις με το ίδιο μίσος που δείχνουν κι αυτοί, θα τους πεις οπισθοδρομικούς, μεσαιωνικούς, κακόβουλους ρατσιστές, να τους σκυλοβρίσεις για τα σκατά που κουβαλάνε για μυαλό κι άλλα παρόμοια. Έχω αισθανθεί την ανάγκη να συμμετάσχω σε αυτό το άθλημα (και επίσης δεν είναι καθόλου απίθανο να ισχύουν), αλλά και πάλι δεν είναι του γούστου μου...

Φταίω που το μόνο που μ'ευχαριστεί είναι να τους παίρνω στην πλάκα και να παίζω με τις φοβίες τους...?

Άντε και γαμήσου, εγώ περνάω καλά... (Φοβίες...)

Εγώ φοβάμαι... Κι εσύ φοβάσαι και το ξες... Φοβάσαι τα νέα μέτρα, φοβάσαι τη χρεοκοπία, φοβάσαι την φορολογία, φοβάσαι τον Τρισέ, φοβάσαι το Γιωργάκη, φοβάσαι ιδιαίτερα τον Πάγκαλο, φοβάσαι τους αγρότες, φοβάσαι τους λογαριασμούς, φοβάσαι (για) τα λεφτά, φοβάσαι τους μετανάστες, φοβάσαι το γείτονά σου, τα πάντα όλα (και τα κοάλα τίποτα) φοβάσαι...

Γιατί φοβάσαι..? Γιατί αυτό θέλουν (αυτοί του αορίστου γ' πληθυντικού προσώπου) να κάνεις. Γιατί αν φοβάσαι, είσαι εύκολος. Αν φοβάσαι ότι αύριο-μεθαύριο η χώρα θα χρεοκοπήσει, θα δεχτείς τα μέτρα... Και δε θα αντιδράσεις, γιατί φοβάσαι. Αν φοβάσαι τους "τρομοκράτες", που σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του Τράγκα (χα! οι λέξεις "έγκυρος" και "Τράγκας" στην ίδια πρόταση!) έχουν διασύνδεση με το κοινό έγκλημα και βρίσκονται παντού και πάντα, θα δηλώσεις τα στοιχεία σου ως κάτοχος καρτοκινητού. Αν φοβάσαι τους μετανάστες, θα μπεις στο ηλίθιο δίλημμα του "να γίνουν Έλληνες ή όχι" (λες και το αν είσαι άνθρωπος και έχεις δικαιώματα, καθορίζεται από το αν είσαι Έλληνας)... Αν φοβάσαι, θα πληρώσεις τους αυξημένους φόρους σου, θα ιδιωτικοποιήσεις και τα τελευταία αγαθά που έχεις, θα ξοδεύεις τα κέρατά σου για να πας ένα ταξίδι στο βουνό (άρα θα σταματήσεις να πηγαίνεις), δε θα βγαίνεις από το σπίτι σου, θα διασκεδάζεις λιγότερο, θα ακρωτηριάσεις όλα σου τα δικαιώματα επειδή "η χώρα σε έχει ανάγκη" και στο τέλος θα μετατραπείς σε ένα άχρωμο, άοσμο ζόμπι που μόνο θα δουλεύει... Όλα αυτά επειδή φοβάσαι...

Κι έτσι όπως καθόμουν, είχα μια ιδέα... Τι θα γινόταν αν μερικές χιλιάδες ανθρώπων έμπαιναν να εγκατασταθούν και να δημιουργήσουν τη δική τους "πολιτεία", μέσα στις Πανεπιστημιουπόλεις..? Αν μπαίναμε επί παραδείγματι, 3-4 χιλιάδες μέσα στο campus του ΑΠΘ και κοιμόμασταν εκεί, καλλιεργούσαμε λαχανικά και φρούτα στα πάρκα του, κάναμε πάρτυ στις άδειες αίθουσές του, διδασκόμασταν και διδάσκαμε ο ένας τον άλλο μαθαίνοντας να κάνουμε με νέους τρόπους καλύτερες τις ζωές μας, εφευρίσκαμε νέους τρόπους για να εκφράζουμε τη δημιουργικότητά μας και να περνάμε τα μηνύματα που θέλουμε, δεν δουλεύαμε και δεν πληρώναμε...? Δεν ξέρω, αλλά και μόνο που μπόρεσα να το ονειρευτώ, δε φοβάμαι...

Άλλο ένα παραμύθι...?

Άλλος ένας χρόνος περνάει σιγά-σιγά... Και μαζί του περνούν κι άλλα πολλά. Περνάει άλλος ένας Δεκέμβρης, όπως ο περσινός - όχι ίδιος, αλλά - με γεγονότα, με πολύ δρόμο, με νέα παιδιά να προσπαθούν... Περνάνε κι οι έρωτες οι παλιοί κι έρχονται νέοι, πιο δυνατοί (?) να τους αντικαταστήσουν... Και ίσως είναι εντελώς τυχαίο (και ίσως να ανήκει μόνο σε 'μένα) που οι έρωτες έρχονται τις μέρες που καίει η φωτιά. "Έρωτας κι επανάσταση", που λένε και δυό (αγαπημένοι) φίλοι μου, με τον έρωτα και την επανάσταση να είναι συζητήσιμα...
Περνάει ένας χρόνος με τους φίλους μου να μεγαλώνουν και να επιτυγχάνουν και να δημιουργούν κι εμένα να μένω στάσιμος. Αλλά δεν πειράζει, αυτό είναι το νόημα, αυτή είναι η χαρά... Γιατί όποτε και να μετρηθώ με αυτούς - με το ταλέντο τους, με τη δημιουργία τους, με τα μικρά και τα μεγάλα πράγματα που αφήνουν σαν ενέχυρο στον κόσμο αυτό - βγαίνω μικρός... Και η χαρά μου είναι να είμαι σε μια γωνίτσα και να τους απολαμβάνω, μ' ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στα χείλη. Και να τους χειροκροτώ και να τους κλείνω, μέσα απ' το σκοτάδι της προαναφερθείσης γωνιάς, το μάτι. Ένας ψηλός να τραγουδάει τραγούδια που αγαπώ ή θ' αγαπήσω... Και, ίσως αυταπατούμενος, να νιώθω και μια μικρή υπερηφάνια που ένα απειροελάχιστο κομμάτι της δημιουργίας αυτής βοήθησα να αναπτυχθεί κι εγώ...
Αλλά περνάει ο χρόνος - με την έννοια της τετάρτης διαστάσεως - κι ανακαλύπτω πως είχαν άδικο σ'αυτά που μου 'λέγαν οι ποιητές... Ανακαλύπτω ότι το μυαλό κρατάει ζεστές - και ζώσες - τις στιγμές που οι αισθήσεις ένιωσαν στο πετσί τους. Το κόκκινο της φωτιάς που έκαιγε και που τώρα έχει σβήσει. Το γαλάζιο των ματιών που γελούσαν και που τώρα ίσως να γελάνε ακόμη, αλλά βρίσκονται μακριά. Τον ήχο απ'τις οργισμένες φωνές και τα ουρλιαχτά τρόμου, που μόνο σαν ηχώ στις άδειες λεωφόρους και τους κρύους διαδρόμους υπάρχουν. Την αίσθηση ενός κρύου χεριού στο χέρι μου, ενός ζεστού κορμιού στην αγκαλιά μου. Τη μυρωδιά του δακρυγόνου (sic), του καμμένου πλαστικού, του υγρού απ'το ψιλόβροχο δρόμου. Όλα αυτά τα θυμάται το μυαλό και πεθαίνουν μόνο όταν δεν υπάρχει πλέον μυαλό να τα θυμάται...
Άρα, κάπως έτσι τελεύει ο χρόνος. Με θύμησες και τραγούδια και φωνές και εικόνες (πάνω απ'όλα, ίσως, εικόνες), με τα παραμύθια που λέμε και θα λέμε μέχρι να βγει από το στόμα μας η τελευταία πνοή.
Δεν έχω καρδιά μου άλλο παραμύθι... Το επόμενο (και το πιο όμορφο), θα το ζήσεις μόνη σου και θα μου το λες (εσύ αυτή τη φορά) καθώς θα με παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά σου... Εντάξει...? Τα συμφωνήσαμε, λοιπόν. Καλή σου νύχτα...

Έκτακτη Είδηση

Ένας 35χρονος άντρας βρέθηκε νεκρός χθες βράδυ σε ερημικό δρομάκι της Δυτικής Θεσσαλονίκης. Η εξέταση των έγκριτων ιατροδικαστών επιβεβαίωσε ότι ο θάνατος του οφείλεται στη νέα γρίπη Α-Η1Ν1. Οι 23 μαχαιριές που είχε στην πλάτη του θεωρήθηκαν αμελητέες...




ΥΓ: Θα μπορούσε πολύ άνετα να ακουστεί από οποιοδήποτε ελληνικό ΜΜΕ...

Καλά τα λέει ο Yellow Kid...

Το παρακάτω κείμενο αναρτήθηκε στο "Έχουμε Πόλεμο" και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο...

Πέμπτη, 29 Οκτωβρίου 2009

Τρομοκράτες Γουρούνια Δολοφόνοι:

Είσαστε φασίστες και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Η ιδεολογική σας καραμέλα δεν διαφέρει από αυτή της Χρυσής Αυγής όταν επιτίθεται τυφλά σε μετανάστες και αλλοδαπούς. Ούτε καν οι προκηρύξεις σας. Αυτοί απειλούν τους μετανάστες να προσέχουν, εσείς λέτε να προσέχουν οι μπάτσοι. Αυτοί μισούν το χρώμα του δέρματος, εσείς το χρώμα της στολής.

Πικρή η αλήθεια αλλά δεν πολεμάτε το σύστημα. Σφάζετε απλώς τα όργανα. Κόβετε τα κεφαλάκια της Λερναίας Ύδρας και αυτά ξαναβγάινουν διπλά και τριπλά.Και αυτό μόνο φτάνει για να συνεχίζετε ένα βλακώδη πόλεμο με την ΕΛ.ΑΣ. δημιουργώντας θύματα αθώους και άσχετους μπάτσους από τη μία, ενώ η ΕΛ.ΑΣ. στην προσπάθεια της να σας βρει θα δημιουργήσει τα δικά της αθώα και άσχετα θύματα.
Τί περιμένετε δηλαδή; Ποιος είναι στόχος σας; Τι καταφέρνετε; Γιατί όπως ενεργείτε, φτάνουμε εκεί με μαθηματική ακρίβεια στο αντίθετο αποτέλεσμα απ' αυτό που θέλετε. Να γίνουν ακόμα χειρότεροι οι μπάτσοι, να έχουμε χειρότερη αστυνόμευση.

Δεν υπερασπίζομαι ξαφνικά τους μπάτσους. Κατά καιρούς έχουνε κάνει κι αυτοί χοντρές μαλακίες, και έχουνε φάει κοσμάκη. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θα ακολουθήσω την στραβή μέθοδο που ακολουθούν αυτοί. Αντίθετα από αυτούς γνωρίζω πώς πίσω από μία κουκούλα κρύβεται ένας άνθρωπος καλός ή κακός που θα κάποια στιγμή κριθεί. Και αντίθετα από εσάς το ίδιο θα κρίνω για κάτω από το καπέλο ενός μπάτσου. Κι όσο μου τη βαράει η αστυνομική ασυδοσία που προστατεύεται από μία στολή, τόσο και η δική σας πίσω από ένα Καλάσνικοφ. Μόνο που όσες διαφορες και να έχουμε ένα τέτοιο όπλο αρνούμαι να το αγγίξω.

Είναι και το άλλο: Ένας ένοπλος επαναστάτης όπως θέλετε να ονομάζεστε είναι έτοιμος να συλληφθεί, να φυλακιστεί ακόμα και να πεθάνει για τις ιδέες του; Μπορείτε να ζήσετε με αυτό το τίμημα ή έχετε την αυταπάτη πώς θα μείνετε ασύλληπτοι μέχρι τα βαθιά σας γεράματα; Πραγματικά αναρωτιέμαι αν τα σκεφτήκατε αυτά πριν αρχίστε να γαζώνετε με Καλάσνικοφ αστυνομικά τμήματα.

Θέλω να πιστεύω πώς μέσα σε ένα εφηβικό επαναστατικό ενθουσιασμό δεν φανταστήκατε εκείνη την ώρα ότι μπορεί από έναν τυφλό πυροβολισμό να υπάρξουν πραγματικά θύματα. Πώς όπως ένα αφελές παιδί δοκιμάσατε να τρομοκρατήσετε τον μεγάλο σας αδερφό πυροβολώντας τον με το όπλο του μπαμπά σας και έτσι φέρατε το ατύχημα.

Γιατί αν διαφορετικά ενεργήσατε τελείως συνειδητά να σκοτώσετε, δεν έχετε μεγάλες διαφορές από τους Φασίστες ή τους Ναζί, άρα το ίδιο θα σας αντιμετωπίσω.

Μολοτωφ και αλλα μικροαντικειμενα εκτοξευτηκαν απο Yellow Kid στις 7:55 μμ

Τραγκισμοί....

Ωραία... Κάπου χαθήκαμε τις τελευταίες ημέρες... Ας συμφωνήσουμε όλοι (όσοι τουλάχιστον διαβάζουν αυτό το blog) ότι το να κυκλοφορείς σκοτώνοντας όποιον φοράει στολή μπάτσου, είναι τουλάχιστον ανισόρροπο - για να μη πω ψυχοπαθές....
Το ζήτημα είναι τί ζητάμε από την κοινωνία (ωραίο wordplay)... Είμαστε δεξιοί και ζητάμε από την κοινωνία να αποδεχτεί τη λογική του "πατείς με, πατώ σε", οδεύοντας στον κόσμο που επιζούν μόνο οι δυνατοί...? Είμαστε αριστεροί και πιστεύουμε ότι η παρούσα κοινωνική οργάνωση μπορεί να δώσει στους "αδύνατους" τη δυνατότητα να κυριαρχήσουν..? Είμαστε κομμουνισταί, πιστεύοντας εις την δικτατορία του προλεταριάτου και άρα το να αποφασίζει μια λούμπεν ολιγαρχία για τα πάντα σύμφωνα με τα δικά της πιστεύω, άρα μια ολιγαρχία των μη εχόντων...? Ή πιστεύουμε σε μια άλλη κοινωνία (εγώ δεν λέω αναρχική) που πιστεύει στην ισότητα ανθρώπου προς άνθρωπο, δηλαδή στην απόλυτη μη διαχώριση αξίας και εξουσίας μεταξύ των ανθρώπων...
Γνώμη μου είναι ότι το να πυροβολείς αδιάκριτα και ανεξέλεγκτα, μάλλον πίσω σε πάει (σε περιόδους που η αξία της ανθρώπινης ζωής ήταν μηδαμινή) παρά μπροστά.. Για να το πω απλά, το μη στοχευμένο, το αδιάκριτο "όποιον σκοτώσω, σκότωσα" μάλλον σε κάνει μπάτσο, παρά επαναστάτη... Τώρα θα μου πεις, ωραία τα λες εσύ από το internet (με έχουν πει αναρχικό του internet, παρά το γεγονός ότι έχω αρνηθεί το χαρακτηρισμό), αλλά δεν ξέρεις πως είναι στο δρόμο... Κι όμως έχω βγει στο δρόμο κι έχω συμμετάσχει σε συνελεύσεις και μπορώ να πω, με τις ελάχιστες γνώσεις μου, ότι κανείς δε θέλει να κάνει ζημιά στο μικρομεσαίο, κανείς δε θέλει να σκοτώσει τα παιδιά του αγρότη....
Όμως οφείλω να δηλώσω αντίθεση, με την έννοια "η αστυνομία υπάρχει για όλους". Οκ, την άκουσα από τον Τράγκα, αλλά αυτό δε μειώνει το γεγονός ότι ακούστηκε στα καθεστωτικά ΜΜΕ... Θέλω να ενημερώσω, λοιπόν τον κ. Τράγκα, ότι η αστυνομία δεν είναι εδώ για όλους μας. Η αστυνομία δεν προστατεύει ούτε εμένα ούτε τον ομοϊδεάτη γείτονά μου. Εμάς μας έχει γραμμένους η αστυνομία. Προστατεύει το κεφάλαιο, τον έχοντα, τον εξουσιαστή. Το Λάτση, το Μπόμπολα και τα λοιπά βαμπίρ της ταπεινής μας κοινωνίας. Δεν προστατεύει το συνταξιούχο, το χαμηλόμισθο, τον άνεργο. Κι αυτός είναι ο στόχος μας... Μια κοινωνία που δεν έχει έχοντες... Ένας κόσμος όπου η αστυνομία προστατεύει τον άνθρωπο εναντίον του συστήματος κι όχι το σύστημα εναντίον του ανθρώπου. Ένα σημείο στην ιστορική πορεία, όπου οι λίγοι και μη έχοντες έρχονται στο ίδιο επίπεδο με τους έχοντες και αποφασίζοντες....
Άλλα αυτό μάλλον είναι ουτοπική θεώρηση - μένει να αποδειχτεί...

Alala!!! (τα χείλη των ασεβών)

Άλλος neithan έγραφε πριν από δυο μήνες και άλλος γράφει τώρα... Το ίδιο πρόσωπο μεν, διαφορετικής υποστάσεως δε. Ο νέος, βελτιωμένος (beta v.2,2 nanaioiwressou) neithan γράφει ως πολίτης - ξανά - της χώρας του ΜΠΑΤΣΟΚ...
Αλλάξαμε δηλαδής κυβέρνηση, αλλάξαμε αναβάτη (στην παρομοίωση αυτή είμαστε τα γαϊδούρια). Μπήκε ο Γεώργιος Β' Παπανδρέου Γ' στο τιμόνι, σήκωσε τα μανίκια και μας άλλαξε τον αδόξαστο. Άλλαξε τα ονόματα των υπουργείων!!! Γιούπι-γιούπι-τραλαλά!!! Πλέον ο μπάτσος που θα μας δέρνει στις πορείες δεν θα υπάγεται στο Δημοσίας Τάξης (α' δημοτικού), αλλά στο νεόδμητο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (aka ΠΡΟ.ΠΟ 1Χ2)... Θα είναι δηλαδή προστάτης ημών των πολιτών, κατ' αντιστοιχία του προστάτη-νταβατζή στις πουτάνες... Και το αγαθό φως της προστασίας ταύτης ενεφανίσθη εις τα Εξάρχεια. Το "άβατο" των οποίων είχε αγνοήσει πλήρως η προηγούμενη κυβέρνηση (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε), παρά της προτροπές του Καρα-τζαφέρ, που αγωνιούσε να μπορέσει να κάνει μια επιθεώρηση στην περιοχή με τα υπόλοιπα μέλη του ΚΑΜΠΟΤΖΗ - sorry, ΛΑΟΣ...
Τις κραυγές λοιπόν του λαοφιλέστατου (την έχουμε ως λαός μια Α συμπάθεια στα φασιστοειδή) αυτού πολιτικού φαίνεται ότι εισάκουσε ο σοσιαληστής πρωθυπουργός και αποφάσισε να μην αφήσει να καεί ποτέ ξανά το βιβλιοπωλείο (τρόπος του λέγειν) του Αδώνιδος. Εξαπέλυσε λοιπόν γύρω στους τρακόσιους προστάτες στα Εξάρχεια και αυτοί δεν άργησαν να δείξουν πώς ακριβώς την εννοούν την προστασία... Αναίτιες έρευνες σε τυχαίους περαστικούς, τραμπουκισμοί, προσαγωγές και λοιπά γλυκανάλατα. Κι έτσι μια περιοχή που μόνο άβατο δεν ήταν (εγώ προσωπικά τις λίγες φορές που πήγα - βόρειος γαρ - μια χαρά μπήκα, μια χαρά βγήκα και κανείς δε μου πούλησε πρέζα κι ούτε με έκλεψε/τραμπούκισε/βανδάλισε/τρομοκράτησε/έκαψε/πετροβόλησε κανείς), μετατρέπεται σλόουλι-σλόουλι σε πραγματικό άβατο, από αυτά που δεν μπορείς να μπεις γιατί στις εισόδους έχει, ξες μωρέ, μπάτσους. Και κάτι με λέει - εμένα με το ταπεινό άχυρο και τα πολύχρωμα πλασματάκια που κατοικούν στο μυαλό μου - ότι, αρχίζοντας από 17 Νοέμβρη και ολοκληρώνοντας το Δεκέμβρη, έχουμε να φάμε πολλή προστασία, πανελλαδικώς...